Diary23

• Al-Arish, 23 sierpnia 2039 r.

Seahawkowie, którzy próbowali przejąć bazę Al-Arish i zabezpieczyć na potrzeby podróży surowce, mają za sobą ciężki dni. Po przybyciu do Egiptu Blackwood podzielił przerzedzające się siły Seahawków na dwie części.

Pierwszy oddział pod dowództwem samego Adriana Blackwooda, ruszył w kierunku bazy Al-Arish, i mógł korzystać z informacji Ibrahima.

Do ataku ruszyli o świcie. Lekkie jednostki Suez Incorporated, broniące obszaru, zostały przez atak kompletnie zaskoczone. Oficjele Suez Incorporated najwyraźniej nie spodziewali się, że ich zasadzka w Kairze może się nie powieść i nie ostrzegli firmowych posterunków w terenie o podwyższonym ryzyku, dzięki czemu siły zbrojne Seahawk mogły wkroczyć na cały obszar, przechwytując nienaruszone zapasy wody i paliwa. Straty po stronie Seahawk były niewielkie: kilka uszkodzonych opancerzonych pojazdów i około dwunastu rannych kobiet i mężczyzn. Miejscowe siły Suez Incorporated zostały doszczętnie rozgromione - żołnierze po części uciekli, inni znowu poddali się po pierwszych strzałach.

Po kilku dniach Blackwood uwolnił jeńców, nie widząc sensu ich dalszego więzienia. W drogę powrotną do cywilizacji wyposażył wszystkich w wystarczającą ilość prowiantu. W ciągu kolejnych tygodni odparto kilka nieskutecznych natarć Suez Incorporated. Szybko stało się przy tym jasne, że korporacyjne siły bezpieczeństwa, składające się z lekkiej piechoty i kilku leciwych pojazdów opancerzonych, nie dorastały do pięt weteranom Seahawk. Kilka osób z Suez, rozczarowanych korporacyjnych światem, postanowiło nawet zostać z Seahwkami i pomóc im w przygotowaniach.

W przypadku sił zbrojnych Seahawk pod dowództwem Kathryn Grey i Joshui Seagrove, mających za zadanie zdobycie zapasów na podróż na zachód, sytuacja rozwinęła się inaczej.

Od pierwszego dnia było jasne, że wygrywa bezwzględna taktyka Kathryn Grey. Kierowana dewizą „po trupach do celu” Grey miała w głębokim poważaniu potrzeby mieszkańców i prawie zawsze uciekała się do użycia przemocy po jej zdaniem „nieudanych negocjacjach”, dając mieszkańcom wsi, starych wojskowych obiektów, stacji zaopatrzeń i innych miejsc, które namierzała na bazie informacji Fiodora Sokołowa, najwyżej jedną lub dwie godziny.

Joshua Seagrove działał na początku niezależnie, próbując nakłonić mieszkańców do wymiany handlowej. Dogoniła go jednakże brutalna reputacja Kathryn i szybko zaczął mieć do czynienia z wrogami, podejrzanymi osobnikami, którzy postrzegali go jako członka jedynie innej grupy specjalnej, której zadaniem było oczyszczenie regionu „niepożądanych”.

Jedna taka sytuacja zakończyła się prawie katastrofą: Kiedy Seahawkowie pod dowództwem Joshui Seagrove dotarły do osady Al-Rayasan, miejsce to zdawało się być opuszczone. Nieoczekiwanie znaczne siły najemne, ukrywające się wśród wiejskich chat, zaatakowały siły pancerne Seahawków. Gdyby posiłki z kontyngentu Kathryn Grey nie nadeszły na czas i interweniowały, sprawa byłaby z góry przesądzona. W końcu siły najemne zostały odparte kosztem życia dziesięciu Seahawków i utratą dwóch cennych Strykerów, będących na wyposażeniu jednostki.

Nasilająca się wrogość sprawiła, że Joshua Seagrove ostatecznie zaniechał dyplomatycznych prób i przyjął taktykę Kathryn Grey. Kiedy minął kolejny tydzień, zarzucono kompletnie wszelakie próby negocjacji, a każdego napotkanego uzbrojonego człowieka traktowano automatycznie jako wroga. Zaopatrzenie zdobyto straszliwym kosztem. Cały region obrócił się przeciwko Seahawk, a na kilka samochodów dostawczych urządzono zasadzkę, umniejszając i tak już stopniałe zasoby tej grupy.

Okazało się przy tym, że rozjuszeni najemnicy byli najmniejszym problemem Seahawków...