Na warsztacie: Stridsvagn 2000

Dowódcy!

W końcu nadszedł ten dzień i dziś przedstawimy jedną z najbardziej oczekiwanych nowości tego lata. Często pytaliście o ten pojazd, a dziś mamy dla Was odpowiedzi – oto czołg podstawowy Stridsvagen 2000!

Jak zwykle, najpierw kilka słów o historii. W 1984 r. armia szwedzka rozpoczęła projekt badawczy, którego celem było opracowanie nowego szwedzkiego czołgu odpowiadającego XXI-wiecznym realiom, który dorówna najlepszym ówczesnym czołgom radzieckim, zwłaszcza czołgowi podstawowemu T-80U. Aby spełnić te wymagania, czołg musiał być bardzo innowacyjny, a także dysponować potężną siłą ognia.

Pierwsze zadanie grupy projektowej Strv 2000 polegało na przeanalizowaniu propozycji pojazdów UDES 11, 15/16 i 19 przedstawionych podczas projektu UDES w latach 70. i opracowanie zestawu wstępnych wymagań dla Strv 2000. Na tej podstawie opracowano zestaw wymogów dotyczących opancerzenia i uzbrojenia. Ogólnie opancerzenie czołgu zostało oceniane wyżej niż jego mobilność czy uzbrojenie.

W 1985 r. zaktualizowane projekty UDES zostały przedstawione armii szwedzkiej i rozpoczęto kolejny etap rozwoju, w którym przedstawiono wiele koncepcji. Uznano, że działo gładkolufowe 120 mm L/44 NATO będzie niewystarczającym dla tego czołgu, więc opracowano dla niego szwedzkie działo gładkolufowe 140 mm. Uzupełnieniem tego potężnego działa miało być 40-milimetrowe działo Bofors przeznaczone do eliminacji celów lekkich. Czołg miał się cechować niezrównanymi poziomami ochrony zapewnianymi dzięki zaawansowanemu przedniemu pancerzowi kompozytowemu i zestawowi ERA. Podobnie jego mobilność miała być utrzymana na wysokim poziomie, pomimo masy wynoszącej ponad 50 ton.

Ostatecznie w 1987 r. przedstawiono trzy różne koncepcje, a w Armored Warfare wprowadzamy wariant oparty na najnowszej wersji – T 140/40. Była ona wyposażona w niskoprofilową wieżę z automatycznie ładowanym umieszczonym centralnie działem 140 mm i 40 mm działem Bofors po lewej stronie. Działo Bofors może poruszać się niezależnie od broni głównej. Na pojeździe zamontowano również dwa karabiny maszynowe, jeden współosiowy współpracujący z 40-mm Bofors i jeden zainstalowany przy włazie dowódcy, przeznaczony do jego dyspozycji. Amunicja znajdowała się z tyłu i była dobrze zabezpieczona panelami przeciwwybuchowymi.

Ten wariant wyposażono w gruby pancerz przedni, rzekomo zapewniający równowartość 800 mm RHA względem pocisków kinetycznych i 1200 mm RHA względem pocisków HEAT. Wariant ten miał być napędzany silnikiem o mocy 1500 KM (niemiecki model MTU 883 połączony ze skrzynią biegów RENK) zamontowanym w przedniej części pojazdu. Prędkość maksymalna pojazdu wynosiła około 70 km/godz. i zastosowano zawieszenie hydropneumatyczne. Kierowca siedział w kadłubie, a działonowy i dowódca w wieży (na prawo od działa).

Ten pojazd koncepcyjny był opracowywany najdłużej i na jego podstawie pod koniec lat 80. powstała pełnowymiarowa makieta. Niestety koniec zimnej wojny i rozpad Związku Radzieckiego spowodowały poważne cięcia budżetowe na całym Zachodzie, a Szwecja nie była tu wyjątkiem. W 1991 r. podjęto decyzję o zakupie znacznie tańszej opcji – czyi nabyciu czołgu podstawowego Leopard 2A5 z Niemiec. Projekt Strv 2000 wkrótce potem anulowano.

W Armored Warfare Stridsvagn 2000 będzie czołgiem podstawowym premium na 10. poziomie i jedną z nagród za osiągnięcie poziomu 50. w Bitewnej drodze Północny wiatr.

Ale zanim opowiemy wam o nim więcej, ważne zastrzeżenia:

Poniższe parametry są wartościami wstępnymi, ponieważ pojazd nie został jeszcze odpowiednio przetestowany. Z pewnością ulegną one zmianie i należy traktować je jedynie jako pewien zarys.

Więc:

Jak już pewnie wywnioskowaliście z części historycznej, dość unikalną cechą tego pojazdu będzie fakt, że wyposażono go w działo główne dużego kalibru i wielkokalibrowe działo automatyczne. Tego drugiego, w przeciwieństwie do 30-mm działa automatycznego na czołgu Obiekt 195, będzie można używać (z pewnymi ograniczeniami i po dokładnym wycelowaniu) przeciwko niemal wszystkim celom na polu bitwy, co zapewni możliwość szybkiego zadawania wysokich obrażeń.

Ale, jak zwykle, zacznijmy od opancerzenia. Strv 2000, podobnie jak czołg podstawowy Typ 10, rozpoczyna każdą bitwę z doskonałą ochroną dzięki zestawowi pancerza NERA pokrywającego przód kadłuba i część boków. W Armored Warfare zestaw NERA jest odpornym pancerzem, który wraz z otrzymywanymi obrażeniami traci swoje właściwości. W naszym przypadku:

• przednia część wieży jest odporna na wszystkie pociski;
• górnej płyty czołowej i dachu przodu kadłuba nie można spenetrować, gdy zestaw NERA jest nienaruszony;
• jedyną słabością tego czołgu jest dolna płyta czołowa, która jest podatna na ostrzał pociskami standardowymi.

Boki są jednak znacznie mniej odporne i tylko obszar chroniony pancerzem NERA jest niemożliwy do spenetrowania. Tylne sekcje bocznego pancerza czołgu oraz boczne opancerzenie wieży są podatne na ostrzał konwencjonalną amunicją przeciwpancerną. Bezpieczeństwo pojazdu jest jeszcze bardziej zwiększane dzięki „twardemu” SOA Trophy.

Czołg będzie charakteryzował się również dobrą mobilnością zapewnianą przez silnik o mocy 1500 KM, co przekłada się na dobre, wartości przyspieszeń i obrotu kadłuba (od 0 do 32 km/godz. w 5,2 s, 35,8 stop./s) oraz prędkość maksymalną wynoszącą 70 km/godz. Ten pojazd nie będzie wyposażony w zawieszenie hydrauliczne.

Jego prawdziwą potęgą będzie jednak siła ognia. Główną bronią jest oczywiście działo gładkolufowe 140 mm z możliwością strzelania dwoma pociskami:

• APFSDS (825 mm penetracji, 860 pkt. obrażeń na strzał);
• HEAT (990 mm penetracji, 1120 pkt. obrażeń na strzał).

Przy czasie przeładowania wynoszącym 10 s czołg ten będzie mógł zadać około 5160 punktów obrażeń na minutę (używając tylko działa głównego). Działo (oraz działko automatyczne 40 mm) będzie można podnieść do +15 stopni i obniżyć do -9 stopni, co pozwala na dość komfortową rozgrywkę. Wartości czasu celowania i celności również będą raczej dobre. Podsumowując: mamy przeciętnie wydajne działo, którego największą zaletą jest wygoda użytkowania.

Jednak nie zapominajmy o dziale automatycznym Bofors 40 mm, które może strzelać pociskami APFSDS (penetracja 230 mm) w trzypociskowych salwach (ten sam system co w Griffin 50 mm). Poziom penetracji każdego kolejnego pocisku jest większy niż poprzedniego, co symuluje efekt nadwyrężania opancerzenia celu trafionego w to samo miejsce trzema kolejnymi pociskami APFSDS. Penetracja ostatniego pocisku będzie wyższa o 75%.

Czyli tego działa automatycznego będzie można używać nawet przeciwko dobrze opancerzonym celom, a nie tylko przeciwko opancerzonym wozom bojowym i modułom zewnętrznym (jak to ma miejsce w przypadku działa automatycznego 30 mm w czołgu Obiekt 195). Osiągnięcie dobrych wyników będzie wymagało pewnych umiejętności i treningu oraz przełączania między działem głównym a działem automatycznym, ale w sprawnych rękach czołg ten będzie niezwykle niszczycielski.

Pozostałe parametry czołgu nie są już tak ciekawe. Jego poziom kamuflażu i zasięg widzenia będzie odpowiadał innym czołgom podstawowym na tym poziomie, a gracze do dyspozycji będą mieli jedną aktywną zdolność – Sterowanie ręczne, która tymczasowo pozwala zwiększyć przyspieszenie i prędkość maksymalną kosztem sterowności.

Podsumowując: jest to czołg podstawowy, który jest przede wszystkim praktyczny. Solidne opancerzenie, przyzwoita mobilność i szybkie zadawanie wysokich obrażeń sprawiają, że ten czołg będzie jednym z najbardziej uniwersalnych pojazdów świetnie nadających się do bitew PvP i PvE. Kluczem do sukcesu w jego obsłudze będzie sprawne przełączanie między dwoma systemami uzbrojenia i maksymalizowanie obrażeń, zanim wróg pozbawi Was opancerzenia i staniecie się podatni na ostrzał. Wtedy to trzeba zmienić styl gry na bardziej pasywny i kryć się za przeszkodami.

Mamy nadzieję, że spodoba wam się ten czołg podstawowy, jak również cała Bitewna droga.

Do zobaczenia na polu bitwy!