2S3 Akacja to jedno z dwóch obecnie dostępnych dział samobieżnych 6 poziomu w Armored Warfare. Można je odblokować poprzez poprzednika, haubicę 2S1 Goździk 4 poziomu.Obie konstrukcje mają wiele wspólnego i nie jest to zbiegiem okoliczności, aczkolwiek Akacja jest o wiele potężniejsza.
Akacja - analogicznie jak Goździk 122 mm - powstała w wyniku przesunięcia priorytetów dotyczących uzbrojenia w ZSRR w kierunku samobieżnej artylerii, co nastąpiło w latach 60 XX w. Radzieckie testy w 1965 roku ujawniły wady starszych pojazdów i holowanej artylerii, co pociągnęło za sobą decyzję numer 609-201, zatwierdzoną przez KC Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego oraz Radę Ministrów. Na mocy tejże decyzji rozpoczęto prace nad konstrukcją działa samobieżnego kal. 122 mm oraz kalibru 152 mm.
Nie przypadkowo wybór padł na kaliber 152 mm - wykorzystywały go już starsze pojazdy, w tym legendarny ISU-152 - straszna siła ognia masywnych pocisków kal. 152 mm była w stanie zmiażdżyć nawet bardzo solidne konstrukcje. Należało jednak wziąć pod uwagę inną kwestę: Amerykanie mieli już wówczas na uzbrojeniu działa samobieżne M109 155 mm, strzelające szczególnym rodzajem pocisków - mianowicie pociskami nuklearnymi M454 o mocy 0,1 kilotony. Samobieżna haubica kal. 152 mm nadawałaby się świetnie do tego, aby zadawać ten sam rodzaj obrażeń, i jednocześnie nadal zachowałaby relatywną mobilność oraz, co ważniejsze, byłaby dość odporna na broń masowego rażenia (w przeciwieństwie do swoich holowanych odpowiedników).
W momencie podjęcia wspomnianej wyżej decyzji Instytut Techniczny VNII-100 opracowywał już kilka modeli dział samobieżnych kal. 152 mm. Co się tyczy dwóch najbardziej obiecujących , jeden zaprojektowano na podwoziu Obiektu 124 (następcy starszej konstrukcji SU-100P), a drugi na podwoziu czołgu średniego Obiekt 432 (T-64). Obydwa modele uzbrojono w haubicę 152 mm o tych samych właściwościach balistycznych co starsze holowane działo D-20 kal. 152 mm. Dalsze badania wykazały, iż do pojazdu pasowała idealnie uprzednia konfiguracja silnika. Za podstawę pojazdu posłużyło wyprodukowane przez zakłady Uraltransmasz w Swierdłowsku podwodzie Obiektu 124. Pojazd otrzymał oficjalne oznaczenie Akacja (2S3 w nazewnictwie GRAU). Oficjalnie miał zastąpić holowane haubice ML-20 i D-20, służące w pułkach artylerii pancernej i zmotoryzowanych dywizjach piechoty.
Bardzo wczesna wersja konstrukcji VNI-100 miała być uzbrojona w haubicę D-20, ważyłaby około 26 ton oraz byłaby napędzana silnikiem wysokoprężnym V-59 o mocy 500 KM. Głównym konstruktorem Akacji zostały zakłady Uraltransmasz (Uralskie Zakłady Maszyn Transportowych), którym jednakże nie zlecono opracowania działa. D-20 zastąpiono nowszą haubicą D-22 (konstrukcją fabryczną o oficjalnym oznaczeniu 2A33), zaprojektowaną przez biuro konstrukcyjne OKB-9.
Pierwsze dwa prototypy pojazdu były gotowe pod koniec 1968 roku i w październiku 1969 roku absolwowały testy fabryczne. Następnie, latem 1969 roku, wyprodukowano cztery kolejne prototypy, które poddano testom wojskowym. Próby te ujawniły ten sam problem, jaki zaobserwowano podczas testów Goździka, mianowicie niedopuszczalne stężenie spalin w przedziale załogi. Problem próbowano rozwiązać, opracowując wariant D-22 152 mm, zwany D-11, wykorzystujący dwuczęściowe pociski. Przedsięwzięcie to zakończyło się fiaskiem z przyczyn znanych już w przypadku samobieżnej haubicy Goździk - nie udało się obniżyć ilości spalin w przedziale załogi i okazało się, że dwuczęściowe pociski nie były lepsze od pocisków D-22. W końcu problem rozwiązano poprzez instalację nowoczesnego przedmuchiwacza o większej mocy oraz wprowadzenie ulepszonych pocisków. Masowa produkcja pojazdu ruszyła w 1970 roku (do 1983 działa były produkowane w Permie, a następnie produkcję przeniesiono do Wołgogradu) i zakończyła się w 1993 roku. Łącznie wyprodukowano prawie 4000 egzemplarzy pojazdu.Z taśm produkcyjnych zjechały dwa zmodernizowane warianty:
- od 1975 roku produkowano 2S3M z ulepszonym mechanizmem ładowania i magazynem amunicji, zwiększoną zdolnością przeładunkową do 46 pocisków oraz ulepszoną radiostacją R-123M.
- od 1987 roku produkowano 2S3M1, wyposażony dodatkowo w panoramiczne celowniki działonowego 1P5, urządzenie do komunikacji wewnętrznej, radiostacje (R-173) i kilka dalszych ulepszeń
Po upadku Związku Radzieckiego w zakładach Uraltransmasz opracowano kolejne trzy zmodernizowane warianty:
- od 2006 roku produkowano 2S3M3, z ulepszonym systemem kierowania ogniem 1V514-1 "Mechanik-M” i granatnikiem 902B
- prototyp eksportowego wariantu 2S3M2-155 z haubicą M-385 155 mm dla potencjalnych nabywców, zainteresowanych sprzętem z kalibrem NATO
- prototyp 2S3M3 z mocniejszym 2A33M (oryginalny 2A33 to L/28, zaś ulepszony wariant to L/39, zwiększający maksymalny zasięg do 19,8 kilometrów)
W przeciwieństwie do działa samobieżnego 2S1 Goździk Akacja nigdy nie była produkowana na licencji poza Rosją, zaś w erze ZSRR wyeksportowano stosunkowo małą liczbę egzemplarzy tego działa samobieżnego. Wyjątkiem był Irak, który zakupił 150 pojazdów oraz DDR (około 95 egzemplarzy).
Pomimo ogólnie rzecz biorąc małej liczby egzemplarzy eksportowych Akacja trafiła do licznych armii na całym świecie i brała udział w kilku znaczących onfliktach, takich jak radziecka interwencja w Afganistanie, szereg konfliktów związanych z rozpadem Związku Radzieckiego, I, a później II wojna w Zatoce Perskiej. Ostatnio można ją było zobaczyć w Syrii, ponadto walczy po obu stronach konfliktu na Ukrainie. W trakcie całej swojej służby Akacja wyrobiła sobie opinię solidnego i wytrzymałego pojazdu, który nie zawodzi nawet w najcięższych warunkach.
W Armored Warfare
W Armored Warfare Akacja jest działem samobieżnym 6 poziomu, które można odblokować w drzewie technologicznym Sophie Wölfli. Jej masywna armata kalibru 152 stanowi główne ulepszenie względem haubicy Goździk kalibru 122 mm, ale na tym się jej zalety nie kończą.
W przeciwieństwie do Goździka Akacja może strzelać flarami doświetlającymi (jak również standardowym zestawem pocisków POB i dymnych). Pociski iluminacyjne oświetlają małą część mapy, natychmiast podświetlając każdego, kto znajdzie się w ich zasięgu. W związku z tym idealnie nadają się do tego, aby z ich pomocą bardzo wcześnie wypatrzyć drużynę wroga. Oprócz tego są bardzo przydatne w oznaczaniu celów dla pozostałych pojazdów artyleryjskich w drużynie lub zdemaskowania natrętnego podświetlającego obserwatora, czyhającego za krzakami
Armata Akacji kalibru 152 mm, strzelająca trzema rodzajami nadających się do ulepszenia pocisków POB, sama w sobie jest potężnym i siejącym spustoszenie narzędziem, bezlitosnym dla nieruchliwych lub przyłapanych w otwartej przestrzeni graczy.
Jednakże - podobnie jak inne pojazdy artyleryjskie w Armored Warfare - Akacja ma bardzo słabe opancerzenie i w porównaniu z innymi klasami nie grzeszy mobilnością. Przednia płyta grubości 30 mm nie ochroni jej przed żadnymi pociskami tego samego poziomu za wyjątkiem przypadkowych odłamków POB (pojazd z tak cienkim opancerzeniem nie zostały zaprojektowany po to, by walczyć na pierwszej linii frontu), i choć V-59 umożliwia Akacji rozwinięcie prędkości do 63 km/h, to pojazdem jedzie się wolno i na ogół nie ma on szans na przetrwanie bliskich konfrontacji.
Pomimo tych wad Akacja jest doskonałym pojazdem wsparcia ogniowego, który - o ile się go nie powstrzyma - jest w stanie przeważyć szalę przewagi na polu bitwy na korzyść własnej drużyny.
Do zobaczenia na polu bitwy!
