Od lat 70. do 90. XX wieku standardowym czołgiem lekkim, służącym w wojskach lądowych Stanów Zjednoczonych był M551 Sheridan. Choć Sheridan spisał się całkiem nieźle w kilku konfliktach, nie był najlepszym pojazdem, jaki opracowano w USA. Nie zapewniał należytej ochrony co było dość problematyczne, początkowo pojazd posiadał kilka problemów technicznych. Nikogo zatem nie zdziwiło, kiedy pod koniec lat 70. ubiegłego wieku armia USA zaczęła się rozglądać za czołgiem lekkim, który zastąpiłby starzejącego się Sheridana. Dotyczyło to przede wszystkim amerykańskich wojsk powietrznodesantowych (82 Dywizji Powietrznodesantowej), które narzekały na brak lekkiego, mobilnego i powietrznodesantowego czołgu. W przeciągu lat 80. XX wieku w ramach programu Armored Gun System powstało kilka prototypów lekkich czołgów, z których najbardziej udanym okazał się być XM8.
XM8 został zaprojektowany przez FMC (właściwie to przez firmę-córkę koncernu zbrojeniowego United Defense) w ramach wyżej wspomnianego programu Armored Gun System. XM8 miał zastąpić M551. Głównym celem projektu było dostarczenie armii amerykańskiej pojazdu o dostatecznej sile ognia, o opancerzeniu zapewniającemu ochronę przed odłamkami artyleryjskimi oraz lekkiej przeciwpancernej broni używanej przez piechotę. Prawdopodobnie najważniejszym atutem pojazdu była możliwość jego desantu z C-130 lub C-17, co stanowiło zresztą wymóg 82 Dywizji Powietrznodesantowej.
Aby przystosować XM8 do różnego rodzaju operacji, opracowano dla niego trzy opcje opancerzenia, zwiększające masę i ochronę czołgu.
Poziom 1 zapewnia podstawową ochronę przeciwko ostrzałowi z broni ręcznej i odłamkami pocisków. Sam kadłub wykonany jest z aluminium, wzmocnionego warstwą kewlaru, przy czym niektóre części kadłuba i wieży (boki, tył) mają wkładkę ceramiczną, tworzącą pancerz kompozytowy, odporny na niektóre rodzaje przeciwpancernych pocisków kumulacyjnych. Przeznaczeniem bazowej konfiguracji były konflikty o niskiej intensywności. Jej masa, przystosowana do zrzutów z samolotów, wynosiła 35500 funtów (16102 kg), zaś masa bojowa 39800 funtów (18053 kg). Na poziomie 1 konfiguracji XM8 mógł być przewożony przez C-130 lub C-17. Alternatywnie C-17 mógł unieść trzy takie pojazdy, jeśli nie był wymagany ich zrzut.
Poziom 2 - ten alternatywny zestaw opancerzenia zapewnia dodatkową ochronę przed ogniem artyleryjskim i piechoty. Aluminiowo-kewlarowy czołowy pancerz jest wzmocniony wstawkami z tytanu, zaś boki i tył pojazdu chroni dodatkowa warstwa aluminiowego ekranu przeciwkumulacyjnego. Wyposażony w ten sposób pojazd waży 44000 funtów (19958 kg), zaś jego masa bojowa wynosi 46300 funtów (21001 kg). Warto pamiętać, że wyposażony w zestaw opancerzenia 2 poziomu XM8 nie nadaje się do zrzutu z C-130, lecz może być przez niego transportowany, zaś zrzucony może być wciąż z C-17.
Poziom 3 jest najwyższym poziomem ochrony, jaki może osiągnąć XM8. Składa się z opancerzenia 2 poziomu, wzbogaconego o dodatkowe płytki na górnej przedniej płycie i górach boków, co znacznie zwiększa odporność czołgu na pociski kumulacyjne ręcznych granatników. Poziom 3 zwiększa przy tym tylko ochronę kadłuba - wieżę chroni to samo opancerzenie, które występuje w zestawie 2 poziomu. Transportowa wersja waży 49500 funtów (22453 kg), więc C-130 nie jest w stanie jej nawet unieść. Pomimo tego ciągle jeszcze może być zrzucana z C-17. Masa bojowa tego wariantu wynosi 51000 funtów (23133 kg).
Warto nadmienić, że C-5 Galaxy mógłby unieść 5 pojazdów w dowolnej wersji.
Pierwotnie (wrzesień 1993) XM8 miał być zasilany Dieslem Detroit 6V92TA o mocy 550 KM lub silnikiem JP-8, sprzężonym ze skrzynią biegów General Electric HMPT 500-3EC, co umożliwiało pojazdowi rozwinięcie prędkości do 45 mil na godzinę (72 km/h). Wskaźnik mocy do masy wynosił 30,46 KM/t dla 1 poziomu i 23,78 KM/t dla 3 poziomu.
Pojazd uzbrojono w eksperymentalną, automatycznie ładowaną armatę o słabym odrzucie, którą zamontowaną w opracowanej przez FMC wieży. Działo mogło wystrzeliwać 12 pocisków na minutę, w wieży znajdowało się łącznie 21 pocisków, plus od 9 do 24 pocisków rozmieszczonych w pojeździe. Elewacja armaty wynosi +20, zaś depresja -10 stopni. Dodatkowe uzbrojenie czołgu stanowi karabin maszynowy M240 kalibru 7,62 mm, ponadto istnieje możliwość zamontowania ckm-u M2 lub granatnika na włazie dowódcy. Załogę stanowią trzy osoby (dowódca, działonowy i kierowca). Działonowy siedział po prawej stronie armaty (lewa strona była zajęta przez skonstruowany przez FMC automat ładowania), dowódca zajmował miejsce za nim, zaś miejsce kierowcy mieściło się w kadłubie.
Ogólnie rzecz biorąc pojazd był dobrze zaprojektowany, ale cięcia w budżecie armii w 1990 były dla niego zgubne. Kontrakt na pojazd został pierwotnie podpisany przez FMC. Łącznie zbudowano i przetestowano sześć prototypów. Rzekomo przetrwały, w złym stanie, wszystkie do dnia dzisiejszego. We wrześniu 1993 roku FMC zaprezentował pojazd armii. Począwszy od roku 1997 zaplanowano produkcję 297 pojazdów, lecz już rok później projekt zawieszono. Podobno FMC szukało klientów za granicą, ale próby te spaliły na panewce. 3 Batalion 73 Pułku – jednostka, która miała zostać wyposażona w M8 – używała dalej Sheridanów do chwili jej rozwiązania w 1997 roku. Inna jednostka – Drugi Pułk Kawalerii Pancernej – wyposażono zamiennie w pojazdy wsparcia ogniowego M1128 Stryker.
W ostatnich latach amerykańskie wojska lądowe rozważało wskrzeszenie programu XM8 jako mobilnego pojazdu wsparcia ogniowego w przystępnej cenie, przystosowanego do transportu powietrznego. Czy XM8 zostanie reaktywowany, czas pokaże, możliwe, że przyszłość należy jeszcze do niego.
W Armored Warfare
W Armored Warfare XM8 jest czołgiem lekkim 8 poziomu, który znajduje się w drzewku Marata Shishkina. Może się pochwalić bardzo dobrą manewrowością i jest szybki – dzięki dwóm potężnym modułom silnika może rozwinąć legendarną prędkość, wynoszącą 72 km/h. Owe dwa moduły to właściwie jeden silnik na dwa różne paliwa – diesel i JP-8 (wojskowe paliwo do silników odrzutowych), przy czym wersja Diesla ma więcej koni mechanicznych, co zwiększa przyspieszenie pojazdu (z 0 na 32 km/h w 2,9 sekundy).
Podobnie jak jego rzeczywisty odpowiednik XM8 w grze może zostać zmodernizowany, przy czym w jego wypadku zestawy 2 i 3 poziomu stanowią ulepszenia opancerzenia. Wyjściowa wersja ma dość słabe aluminiowe opancerzenie (grubość pancerza na przodzie wynosi 36 mm, pancerza bocznego 27-32 mm, zaś tyłu 18-23 mm), które można ulepszyć do poziomu 2 i 3 przy pomocy pancerza kompozytowego. Każdorazowe ulepszenie oznacza około 20-40 mm dodatkowego pancerza. Końcowa wersja XM8 jest odporna na niektóre przeciwpancerne pociski kierowane i kumulacyjne, a to dzięki warstwom ekranu przeciwkumulacyjnego oraz właściwościom pancerza kompozytowego.
Armata kalibru 105 mm może wystrzeliwać bardzo potężne pociski APFSDS (458 mm, 468 mm i 490 mm penetracji, od 470 do 504 obrażeń) oraz pociski HEP. Pojazd można wyposażyć w wyrzutnię granatów dymnych i termowizor, ułatwiające namierzenie wroga, chowającego się za krzakami. Dla XM8 dostępne są sloty uniwersalne oraz sloty na opancerzenie i modyfikacje.
Podsumowując można powiedzieć, że XM8 jest bardzo szybkim i potężnym czołgiem lekkim, który może prześcignąć i oskrzydlić praktycznie rzecz biorąc każdego przeciwnika w grze. W przyszłości pojawi się w grze potężniej uzbrojona - w armatę 120 mm - wersja pojazdu. Mowa jest o czołgu lekkim M8 Thunderbolt, znajdującym się na 9 poziomie.
