Przedstawiamy ostateczną nagrodę za kampanie fabularną

Dowódcy!

Pragniemy zapowiedzieć ostateczną nagrodę za kampanie. Gracze, którzy zaliczą wszystkie epizody wydarzenia, otrzymają w nagrodę (między innymi) pojazd Abrams AGDS!

Pomysłodawcą pojazdu Abrams AGDS, którego koncepcja powstała w lipcu 1996 roku, był dr Asher H. Sharoni (były pułkownik izraelskich sił zbrojnych) oraz Lawrence D. Bacon, pracujący w kalifornijskim przedsiębiorstwie Western Design Howden, będącym małym kontrahentem amerykańskiego Departamentu Obrony, specjalizującym się w rozwoju systemów broni. Przedsiębiorstwo zmieniło w 2004 roku nazwę na Meggitt Western Design, a następnie zostało sprzedane grupie Meggitt PLC, w ramach której połączyło się z innymi spółkami zależnymi.

Podłożem propozycji Abramsa AGDS była sytuacja U.S. Army, która - podobnie jak reszta świata - musiała stawić czoła wrogom, wyposażonym w zaawansowaną technologicznie broń. Rozchodziło się w szczególności o następujące zagrożenia:

• Taktyczną siłę powietrzną (samoloty szturmowe, myśliwce w konfiguracji do ataku naziemnego)
• Śmigłowce
• Bezzałogowe statki powietrzne
• Piechotę i lekko opancerzone pojazdy, wyposażone w pociski kierowane
• Bojowe wozy piechoty, której w dużej liczbie pojawiły się na rynku w „okresie wyprzedaży siły ognia” po rozpadzie Związku Radzieckiego

U.S. Army nie miała wielu okazji walki z tymi zagrożeniami, przynajmniej w uniwersalnej postaci. Od lat 60. XX wieku Amerykanie używali kombinacji słynnego pojazdu M163 Vulcan AA (wyposażonego w armatę obrotową kal. 20 mm) i systemu obrony przeciwlotniczej MIM-72 Chaparral, uzbrojonego w bazową wersję słynnych pocisków rakietowych powietrze-powietrze.

Rozwiązanie to borykało się z wieloma, ważkimi problemami. Vulcan miał możliwość szybkiego reagowania i bez problemu radził sobie ze śmigłowcem, ale za to miał bardzo mały zasięg, który wynosił około jedną trzecią stosowanych wówczas radzieckich pocisków przeciwpancernych używanych przez Mi-24 Hind. Oprócz tego był wyposażony jedynie w radar bliskiego zasięgu, jako że montaż większego radaru na systemie broni o zasięgu tylko 1200 metrów nie miałby sensu.

System Chaparral był w stanie zwalczać śmigłowce z większych odległości i miał też lepszy radar, ale potrzebował na to więcej czasu - w czasie tym śmigłowiec mógł wyjść zza osłony, odpalić pocisk rakietowy i zniknąć znowu. Na dodatek Chaparral nie miał godnego wzmianki opancerzenia i był kompletnie bezbronny podczas ataków naziemnych.

Rozwiązaniem problemu miał być nowy system przeciwlotniczy na poziomie dywizji (program nazwano DIVAD, co było skrótem od Division Air Defense). Rozważano kilka opcji (w tym dość ekstrawaganckie, takie jak uzbrojenie podwozia Pattona w olbrzymią armatę obrotową GAU-8 Avenger 30 mm, zwykle wykorzystywaną w samolocie szturmowym A-10 Thunderbolt II). Najbardziej obiecująco przedstawiał się M247 Sergeant York, opracowany w 1978 roku przez przedsiębiorstwo Ford Aerospace. Zasadniczo rozchodziło się o podwozie czołgu M48, uzbrojone w dwa działa Bofors 40mm w nowej wieży. Strasznie zawodny, mało celny i słaby w zwalczaniu celów M247 okazał się być katastrofą. Pod koniec ciągnącej się przez sześć lat fazy rozwoju czyli w 1984 roku był do tego przestarzały, ponieważ nowe radzieckie pociski rakietowe miały większy zasięg niż jego działa. Choć mankamenty te były znane bardzo wcześnie, projekt (którego nie było czym zastąpić) utrzymano przy życiu do 1985 roku. Odwołano go dopiero w sierpniu 1985 roku, kiedy wyprodukowano 50 tych zawodnych dziwolągów. I tak na wyposażeniu armii USA zostały się jedynie przestarzałe kombinacje Vulcan-Chaparrel.

W 1987 roku pojawił się kolejny system rakietowy – ADATS (Air Defense Anti-Tank System), wyprodukowany przez Oerlikon-Contraves. Składał się on z masywnej wyrzutni pocisków rakietowych, zwalczającej cele naziemne i powietrzne. System był skuteczny, ale bardzo kosztowny, i z uwagi na ograniczenia budżetowe nie przyjęto go na wyposażenie (za wyjątkiem niewielkiej liczby pojazdów, służących w Kanadzie od 1989 roku).

Ostatecznie Armia Amerykańska zdecydowała się na system Avenger z uwagi na jego bliski zasięg i potrzeby obrony przeciwlotniczej (dwie wyrzutnie rakiet FIM-92 Stinger, zamontowane na podwoziu Humvee). Produkcja ruszyła w 1987 roku, a do służby pojazd przyjęto oficjalnie w 1990 roku.

System Avenger w rzeczywistości nie rozwiązał najpoważniejszych problemów, z jakimi zmagały się amerykańskie systemy obrony przeciwlotniczej. Nie był zdolny do prowadzenia ostrzału naziemnego i nie uzbrojono go również w działa, a będący w użyciu system LAV-AD był ograniczony do Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych, jako że armia nie wykorzystuje platformy LAV.

Dr Sharoni, usiłujący rozwiązać te problemy, doszedł do tego samego wniosku, za sprawą którego postał w Rosji Terminator - pojazd dwufunkcyjny, zdolny do eliminacji zarówno celów latających, jak i naziemnych, w tym mocno opancerzonych. I tak powstała koncepcja pojazdu Armored Ground Defense System (AGDS).

Zgodnie z jego analizą wymogi dotyczące takiego pojazdu prezentowały się następująco:

• Mocne opancerzenie o poziomie ochrony balistycznej, porównywalnym z czołgiem podstawowym M1 Abrams
• Wykorzystanie jak największej liczby istniejących komponentów celem utrzymania kosztu na niskim poziomie
• Pojazd miał być niezawodny i łatwy w konserwacji
• Ogromne znaczenie miał szybki czas reakcji na zagrożenie
• Różne systemy broni, zdolne do zwalczania każdego celu z różnych odległości
• Zdolność do strzelania podczas jazdy
• Mobilność porównywalna z czołgami Abrams i opancerzonymi wozami bojowymi Bradley.
• Przystosowanie do wszystkich warunków pogody i warunków dzienno-nocnych
• Ochrona przed bronią masowego rażenia

Systemy broni miały odpowiadać tym wymogom, podobnie jak bojowe doświadczenie i zamierzone taktyczne wykorzystanie pojazdu. Pojazd AGDS towarzyszyłby jednostkom pancernym i piechoty, a zajmowałby miejsce w pierwszej linii walki (stąd wymóg, dotyczący ochrony). W takich warunkach nieunikniona była konfrontacja z wrogim opancerzeniem - system AGDS był uzbrojony w środki, zdolne do jego zniszczenia – konkretnie pociski kierowane.

Inną sprawą było doświadczenie z systemami obrony przeciwlotniczej, jakie zebrano w byłych konfliktach. W okolicach 1996 roku zachodnie siły zbrojne wyciągnęły swoje wnioski z wojny w Afganistanie oraz innych konfliktów. Podczas tych wojen siły zbrojne ZSRR wykorzystały przeciwko Mudżahedinom z dużym powodzeniem szybkostrzelne samobieżne działa przeciwlotnicze, takie jak ZSU-23-4 Szyłka kal. 23 mm. Seria pocisków kalibru 23 mm dosłownie kosiła każdego żołnierza, znajdującego się w zasięgu bojowym pojazdu. To samo zaobserwowano kilka lat później podczas wojny domowej w byłej Jugosławii, gdzie wykorzystano samobieżne działa przeciwlotnicze Praga 30 mm. Innymi słowy, z napotkanymi zagrożeniami radziły sobie idealnie dwie lub więcej armat automatycznych.

Pomysł uzbrojenia podwozia czołgu w wieżyczkę przeciwlotniczą (która pojawiła się w programie DIVAD) był zasadniczo dobrym rozwiązaniem. Pojazd byłby tym samym wystarczająco mobilny i dostatecznie chroniony (tym razem - inaczej niż w przypadku Sergeant York - nie użyto przestarzałego podwozia). I tak zrodziła się propozycja Abrams AGDS.

Koncepcja AGDS bazowała na standardowym kadłubie Abramsa, wyposażonym w nowo opracowaną wieżę. Ten frontowy pojazd zapewnia załodze poziom ochrony balistycznej czołgu (można go jeszcze zwiększyć z pomocą standardowych zestawów ERA) i jednocześnie nadąża za resztą amerykańskich jednostek, uzbrojonych w czołgi Abrams i opancerzone wozy bojowe Bradley. Załoga pojazdu jest trzyosobowa (dowódca, działonowy, kierowca).

Kadłub należy do wariantu M1A2. Zgodnie z wywodami dr. Sharona jest on o 20-25 procent odporniejszy od standardowego M1A1 Abrams (czego dowiodły później dodatkowe zestawy opancerzenia). W wersji podstawowej Abrams AGDS ważyłby między 55 a 60 ton. Co do silnika, wybór padł na turbinę Honeywell AGT1500, produkującą około 1500 koni mechanicznych. Wskaźnik moc/masa wynosiłby 25 KM/t, zaś maksymalna prędkość około 65 km/h.

Największe ulepszenie stanowiła proponowana wieża. Jak wspomnieliśmy powyżej, za sprawą zaawansowanego opancerzenia kompozytowego ochrona wieży jest na tym samym poziomie co czołgowego. To samo tyczy się innych elementów, takich jak wyrzutnie granatów dymnych i kostek ERA. Wieża ta dźwiga dwa główne systemy broni (oraz zdalnie sterowany karabin maszynowy):

• Pociski kierowane ADATS
• Dwie armaty automatyczne Bushmaster III 35 mm

Obydwa systemu zdolne są do strzelania w ruchu.

Pociski kierowane ADATS stanowiły główny system broni AGDS. Mieszczą się one w dwóch wysuwanych kontenerach na sześć pocisków kierowanych, w stanie niegotowości schowanych w kadłubie. Masywne pociski rakietowe HEAT-FRAG 152 mm ważą 51 kilogramów każdy (12,5 kilograma przypada na ładunek wybuchowy) i mogą zwalczać cele zarówno nadziemne, jak i powietrzne, penetrując około 900 mm RHA. Zaznaczyć należy, że w przypadku ostatniej liczby rozchodzi się o bardzo ostrożny szacunek, jako że inne źródła podają 1300 mm. Maksymalny zasięg systemu wynosi 10 kilometrów dla celów powietrznych i naziemnych, a końcowa prędkość pocisków Mach 3+ (ok. 1027 m/s).

Armaty automatyczne Bushmaster III 35 mm służą do walki z bliskiej odległości z siłą powietrzną, śmigłowcami i celami miękkimi. Strzelają amunicją POB i APFSDS (dzięki podwójnemu systemowi podawania) z prędkością wylotową pocisków, wynoszącą 1400 m/s oraz 250 pocisków na minutę przez każde działo (500 pocisków na minutę, wystrzeliwanymi przez obydwa działa). Najlepiej sprawdza się strzelanie seriami, trwającymi od 1,5 do 2 sekund. Depresja działa wynosi -15, zaś elewacja +90 stopni.

Inne zalety pojazdu to:

• Zaawansowane systemy elektroniczne, umożliwiające dowódcy śledzenie do 10 celów jednocześnie
• Zaawansowane czujniki, wykrywające wrogów z dużej odległości
• Kompatybilność elementów z czołgiem Abrams
• Wizualne podobieństwo do czołgu Abrams, co utrudnia wrogom zidentyfikowanie AGDS Abrams.

Taki był przynajmniej plan.

W rzeczywistości AGDS Abrams zatrzymał się na fazie projektu. Armia Amerykańska nie doczekała się zbudowania wielozadaniowego pojazdu krótkiego zasięgu i ostatecznie otrzymała wersję przeciwlotniczą Bradleya, zwaną M6 Linebacker (produkcja zaczęła się w 1997 roku). Wybraliśmy ją z uwagi na niepowtarzalny charakter i realistyczne podejście w konstrukcji.

W Armored Warfare Abrams AGDS to pojazd premiowy, który do gry wjedzie z aktualizacją 0.23. Za sprawą kontenerów z masywnymi pociskami rakietowymi będzie on w stanie zniszczyć każdy cel, napotkany na polu bitwy, a dzięki dobrej mobilności wykaraska się bez trudu ze zbyt gorącej sytuacji. Pragniesz mieć ten pojazd, ale nie masz zaliczonego 1 lub 2 epizodu? Nic się nie martw. Wszystko będzie można nadrobić w 3 epizodzie, który wydarzy się we wrześniu 2017 roku. Musisz tylko wiedzieć, że nie będzie łatwo.

Do zobaczenia na polu bitwy!