Najazd Pustynna burza: Asad Babil

Dowódcy!

Wraz z pierwszą iteracją aktualizacji 0.35 możemy przyjrzeć się czwartej i ostatniej skórce, która czeka na Was w nadchodzącym wydarzeniu Najazd Pustynna burza – jest to Asad Babil – znana również pod nazwą „Lew Babilonu”.

Wszyscy, którzy znają tę nazwę, prawdopodobnie domyślili się już, po co wprowadziliśmy T-72M1. Lew Babilonu (nazwa jest bezpośrednim tłumaczeniem arabskiej frazy Asad Babil) to samodzielnie zmodyfikowany iracki model czołgu podstawowego T-72M lub T-72M1 (szczegóły za chwilę) i prawdopodobnie jeden z najgorszych czołgów podstawowych wszech czasów, choć, prawdę mówiąc, pojazd ten mógł nie zasługiwać na tak złą ocenę. Przyjrzyjmy mu się nieco bliżej.

W latach 80. Irak prowadził niewiarygodnie wyniszczającą wojnę ze swoim sąsiadem – Iranem, podczas której stracono setki, jeśli nie tysiące czołgów, a obie strony konfliktu wykupywały wszystkie pojazdy, które mogły się poruszać, miały działo i jakikolwiek pancerz. Niejednokrotnie oba kraje zaopatrywały się u tych samych pozbawionych skrupułów dostawców, a kolejne zakupy militarne pozwalały podtrzymywać konflikt przez ponad pięć lat.

Ciekawym efektem ubocznym tej wojny było to, że po zakończeniu walk Irak dysponował niezwykle szerokim wachlarzem uzbrojenia: radzieckim czołgami podstawowymi T-62, czołgami podstawowymi wyprodukowanymi przez kraje Układu Warszawskiego – czechosłowackimi T-55, polskimi T-72, chińskimi czołgami podstawowymi i transporterami opancerzonymi – różnymi wersjami Typu 59, czechosłowackimi transporterami opancerzonymi OT-64, francuskimi BWP AMX-10P, węgierskimi lekkimi pojazdami pancernymi i setkami pojazdów brazylijskich. Sytuacja była równie chaotyczna w innych gałęziach irackiej armii, a bałaganu tego Irak nie pozbył się do dziś. Ale nie o tym teraz mowa.

Dziś skupimy się na konkretnym zakupie, który odbył się między rokiem 1982 a 1990, a mamy tu na myśli nabycie przez Irak ok. 500 czołgów podstawowych T-72. To, od kogo Irak nabył te czołgi, jest również interesujące.

Wiele zachodnich źródeł twierdzi, że pojazdy te pochodziły z Polski, ale to nie jest prawda, a przynajmniej nie w całości. Lokalne, godne zaufania, źródła z obszaru Układu Warszawskiego twierdzą, że większość tych czołgów pochodziła bezpośrednio ze Związku Radzieckiego, a spora część także z Czechosłowacji. W latach 1986-1987 Czechosłowacja wyeksportowała do Iraku 90 fabrycznie nowych T-72M1. Co do radzieckich maszyn, to całkiem możliwe, że ZSRR po prostu zabezpieczał handel, a reszta czołgów była polska.

Z kolei Steven Zaloga twierdzi, że w latach 1979-1990 Irak kupił 1038 maszyn T-72 w najróżniejszych odmianach (w tym wariant eksportowy T-72 Ural bezpośrednio od Związku Radzieckiego), z czego 250 polskich T-72M dotarło w 1982 roku, a nieznana ilość polskich T-72M1 przybyła później, prawdopodobnie w latach 80.

Ogólnie szacuje się, że na początku Wojny w Zatoce Perskiej Irak dysponował około 300 czołgami T-72M i 200 T-72M1. Sytuację dodatkowo komplikuje fakt, że Irak sprowadził z Polski sporo zestawów części do T-72M i T-72M1 i przy wsparciu polskich doradców zmontował część czołgów już w kraju, w fabryce w Tadży. Czołgi te powszechnie określano mianem „Asad Babil” (Lew Babilonu).

Teraz zaczyna się prawdziwe zamieszanie. Nikt tak naprawdę nie wie, czy jakiekolwiek czołgi zostały rzeczywiście zmontowane w Iraku, a jeśli rzeczywiści tak się stało, to nie wiadomo ile i jakiego typu maszyny to były. Istniał co najmniej jeden prototyp Asada Babila (na nim bazuje prezentowana dziś skórka), a inny czołg T-72M, zaprezentowany podczas targów w 1988 roku, potencjalnie również został zmontowany w Iraku. Niektóre źródła twierdzą, że czołgi Asad Babil zostały jeszcze bardziej osłabione w porównaniu do standardowych modeli T-72M/M1, ale informacje te uznaje się za plotki. Prawdy prawdopodobnie nigdy nie poznamy, ponieważ fabryka w Tadży została doszczętnie zniszczona podczas Wojny w Zatoce Perskiej.

Z czasem wiele źródeł zaczęło określać wszystkie irackie T-72M1 (lub nawet T-72M) mianem „Asad Babil”, bez względu jak bardzo niepoprawnym określeniem to było wtedy. Dziś nazwa ta jest dość powszechnie używana w odniesieniu do wszystkich zdobytych T-72M1 z okresu Wojny w Zatoce Perskiej.

Eksportowa wersja T-72M1 nie była najlepszym czołgiem do walki na pustyni, ponieważ pojazd ten zaprojektowano raczej z myślą o wymaganiach Układu Warszawskiego i nie wyposażono w tak istotne składniki jak np. odpowiednia klimatyzacja. Irakijczycy wprowadzili w nim pewne modyfikacje, ale raczej nie zwiększyły one jego wartości bojowej.

Jedną z najbardziej wartych odnotowania modyfikacji był chiński reflektor podczerwieni, umieszczony na stalowej płycie po lewej stronie wieży, który miał dezorientować pociski naprowadzane na podczerwień. Niestety okazał się on całkowicie nieskuteczny i bezwartościowy, ponieważ albo po prostu on nie działał lub, jak twierdzi Zaloga, siły amerykańskie zmodyfikowały naprowadzanie PPK TOW tak, aby pomijały to zabezpieczenie.

Kolejny problem stanowiła amunicja: siły irackie używały przestarzałej, gorszej i tańszej amunicji, często z penetratorami ze stali hartowanej. Te stare pociski zaprojektowano z myślą o zwalczaniu czołgów serii M60, do czego się nadawały, ale nie mogły się równać z najlepszą amunicją 125 mm z początku lat 90.

Plotki mówią, że Polakom udało się również sprzedać Irakowi dużą partię amunicji ćwiczebnej z penetratorami z miękkiej stali, twierdząc, że to ostra amunicja. Bez względu na to, czy te informacje są prawdziwe, żadna amunicja dostępna w Iraku nie była w stanie przebić od przodu pancerza M1A1. Podsumowując: na początku lat 80. T-72M był dobrym czołgiem, ale w latach 90. okazał się już przestarzały – jego miejsce w siłach radzieckich zajął T-72B, a później T-90.

Reszta to już historia. Mimo że na początku konfliktu była to jedna z najpotężniejszych armii na Bliskim Wschodzie, siły irackie zostały rozszarpane na strzępy dzięki połączeniu doskonałego wyszkolenia, taktyki połączonych sił zbrojnych i nowoczesnego sprzętu koalicji.

Wyszkolenie prawdopodobnie było głównym czynnikiem zapewniającym zwycięstwo, gdyż siły irackie choć liczne, z wyjątkiem kilku elitarnych jednostek, były słabo wyszkolone i zmotywowane. Ogólny poziom edukacji personelu wojskowego był fatalny, ponieważ wojsko bardzo szybko się rozrosło po zakończeniu wojny irańsko-irackiej, co dało niewiele czasu na przygotowanie jakościowe armii. W szeregach dało się również zauważyć znaczny rozdźwięk klasowy, co było typowe dla armii Bliskiego Wschodu. Oficerowie, rekrutujący się z „lepszych” rodzin, mieli w głębokim poważaniu swoich żołnierzy i żywili jedynie pogardę dla „chłopów”, którymi musieli dowodzić. Działało to też w drugą stronę – pospolite wojsko (często nawet niepiśmienne) gardziło swoimi dowódcami i bało się ich.

Dodajmy do tego paranoję i brak inicjatywy – elementy typowe dla opresyjnych reżimów wojskowych – a otrzymamy obraz wielkiej, ale stosunkowo nieefektywnej siły bojowej, która nadawała się do walki z inną, analogiczną armią (Iran nie był pod tym względem lepszy), ale ku rozpaczy radzieckich, polskich czy czechosłowackich doradców, którzy pomagali Irakijczykom przed wojną, była żałośnie nieprzygotowana do walk z armiami NATO czy Układu Warszawskiego.

Czołgi T-72M1 były zazwyczaj przekazywane najbardziej elitarnej jednostce Iraku – Gwardii Republikańskiej, która to nie była lepiej wyszkolona od reszty wojsk, ale była bardziej lojalna i otrzymywała lepszy żołd, żywność i wyposażenie; były to dywizje pancerne Hammurabi, Medina, Tawakalna i Saladin.

Nasza skórka Asad Babil bazuje na pojeździe należącym do 2. Pułku 12. Brygady czołgowej, 3. Dywizji Pancernej „Saladin”. Dywizja ta brała udział w ciężkich walkach podczas Wojny Jom Kippur z Izraelem w 1973 roku (straciła wtedy ponad 150 czołgów), w wojnie irańsko-irackiej, Wojnie w Zatoce Perskiej oraz wojnie w Iraku w 2003 roku. Jednostka ta działała do 2014 r., kiedy to została wysłana przeciwko ISIL w ramach nieudanej ofensywy w północnym Iraku, podczas której została unicestwiona, a następnie oficjalnie rozwiązana.

Pojazd pomalowany jest lakierem w kolorze piaskowym, a najbardziej charakterystycznym elementem jest arabski napis „Asad Babil” (Lew Babilonu) na każdym boku.

Wyciąg lufy działa jest pomalowany na żółto z białym paskiem pośrodku – co stanowi oznaczenie Dywizji Pancernej Saladin.

Konkretną jednostkę można rozpoznać po trzech czarnych prostokątach namalowanych na jednym ze schowków na wieży, co wskazuje na 2. pułk.

Pojazd ten ma numer taktyczny 23, zapisany po arabsku na obu stronach wieży.

Kolejny numer (704) znajduje się z przodu i jest zapisany na czarnym tle.

Skórka obejmuje dodatkowo zbiorniki paliwa, które znajdują się z tyłu pojazdu. Paliwo było ważne podczas walk na pustyni, a dodatkowe zbiorniki czasami montowano nawet podczas bitwy.

Na szczycie wieży dodaliśmy karabin maszynowy 12,7 mm, jednak należy pamiętać, że ze względu na specyficzny sposób użycia tego karabinu (był skierowany do tyłu), jest on tylko modelem wizualnym i nie można z niego strzelać w grze.

Po lewej stronie wieżyczki znajduje się zagłuszacz podczerwieni. Ponieważ jest to tylko skórka, więc nie możemy za jej pomocą zapewnić dodatkowych funkcji pojazdu w porównaniu do standardowego modelu T-72M1, ale biorąc pod uwagę, że zagłuszacz i tak nie działał w rzeczywistości, uważamy, że możemy sobie pozwolić na dodanie tego niefunkcjonującego modelu.

Oto główne nagrody w nadchodzącym wydarzeniu Najazd Pustynna burza – cztery skórki z czołgiem podstawowy premium T-72M1 na 5. poziomie, który stanowi płatną opcję wstępną do wydarzenia. Ale cóż by to był za Najazd bez nagrody specjalnej w postaci kamuflażu za zdobycie wszystkich czterech skórek?

Ponieważ w grze mamy już głównie wzory sił koalicji, tym razem więc kamuflaż bazuje na prawdziwym irackim wzorze używanym podczas wojny. Wzór ten składa się z piaskowego tła i szerokich zielonych pasów, które idealnie pasują do wszystkich pojazdów stosowanych przez Irakijczyków, na przykład do modeli T-55 i T-62 oraz BMP.

To już wszystkie nagrody w tym Najeździe. Macie jeszcze kilka tygodni na odpoczynek i przygotowanie się, ponieważ wydarzenie rozpocznie się nie wcześniej niż w połowie kwietnia.

Jeśli jednak ten Najazd nie przypadnie Wam do gustu, to wiedzcie, że już pracujemy nad kolejnymi darmowymi wydarzeniami, które odbędą się równolegle z nim (i po jego zakończeniu), o których opowiemy Wam we właściwym czasie. Na razie uważajcie na siebie i jak zawsze:

Do zobaczenia na polu bitwy!