Dowódcy!
Do końca aktualnej Bitewnej drogi Echa wojny pozostały nieco ponad dwa tygodnie, dlatego chcielibyśmy opowiedzieć więcej o tym, co czeka Was niebawem w Armored Warfare. Jak już wspomnieliśmy w poprzednim artykule, planujemy duże wydarzenie z okazji 30. rocznicy Operacji Pustynna burza i jak niektórzy z Was już się domyślili, będzie to Najazd.
Kliknij obraz, aby otworzyć większą wersję
Kwietniowy Najazd Pustynna burza zapewni Wam cztery różne skórki bazujące na rzeczywistych wyglądach pojazdów, które brały udział w walkach w lutym 1991 roku, a ponieważ operacja była wielonarodowym przedsięwzięciem, każda skórka będzie powiązana z innym krajem. Dziś zaczniemy od brytyjskiej skórki dla czołgu podstawowego Challenger 1 – Challenger 1 Mk.3 ODS.
Brytyjska część Operacji Pustynna burza nosiła nazwę Operacja Granby i rozpoczęła się 15 stycznia 1991 r., a pierwsze naloty brytyjskich samolotów Tornado odbyły się następnego dnia. W ciągu następnego miesiąca odrzutowce Tornado udowodniły swoją wartość jako samoloty szturmowe, a faza lądowa, która rozpoczęła się 24 lutego, była równie udana. W rzeczywistości niektóre z osiągnięć Brytyjczyków, takie jak neutralizacja wrogiego czołgu przez inny czołg z największej odległości, nie zostały jeszcze pobite. W ciągu 66 godzin walk Brytyjczycy zdołali posunąć się o prawie 300 km wgłąb Iraku (co było niesłychane) i zniszczyli przy tym trzy irackie dywizje pancerne.
Challenger Mk.3 ODS, 7th Armoured Brigade, the Royal Scots Dragoon Guards, 1991
Za znaczną część tych sukcesów odpowiadał czołg podstawowy Challenger 1, który uważany jest za najlepszy czołg armii brytyjskiej i jeden z najlepszych czołgów podstawowych w historii. Z posiadanych 420 pojazdów podczas operacji Brytyjczycy wykorzystali 221. Pojazdy te należały do następujących jednostek:
- Brygady Pancernej (legendarne Szczury Pustyni), a konkretnie:
- Queen’s Royal Irish Hussars (wprowadzeni do walk na początku)
- Royal Scots Dragoon Guards (wprowadzeni do walk na początku)
- Brygady Pancernej (Czarne Szczury), a konkretnie:
- 14./20. pułku King's Hussars (oba pułki połączyły się w Indiach przed II Wojną Światową)
- Life Guard (elitarna formacja z kilkusetletnią tradycją)
Obie brygady zostały wcześniej rozmieszczone w Niemczech, a w listopadzie 1990 r. przeniesiono je do Arabii Saudyjskiej w ramach rozbudowy sił zbrojnych. Przed rozpoczęciem walk pojazdy zostały zmodyfikowane w następujący sposób:
- zamontowano bloki dodatkowego pancerza kompozytowego i ERA,
- przemalowano je w barwy pustynne,
- wyposażono w dodatkowe zbiorniki na wodę i inny sprzęt,
- wyposażono w powiększone zbiorniki paliwa,
- dodano wytwornicę dymu, wtryskującą olej napędowy do układu wydechowego,
- wprowadzono modyfikacje układu chłodzenia i inne zmiany przystosowujące do operacji w środowisku pustynnym.
Dodatkowo przeprowadzono ich gruntowną konserwację, ponieważ wcześniej występowały problemy powodowane brakiem części zamiennych. Podstawową wersją pojazdu używaną podczas konfliktu miał być Challenger Mk.3, a starsze Mk.2 wyposażono w dodatkowy pancerz i określano mianem Mk.2 ACB.
Challenger Mk.3 ODS, 7th Armoured Brigade, the Royal Scots Dragoon Guards, 1991
Każdy pojazd otrzymał również 12 pocisków L26A1 Jericho ze zubożonym uranem do zwalczania wrogich czołgów podstawowych, w szczególności różnych starszych czołgów T-72M wykorzystywanych przez Irakijczyków. Uznano je za poważne zagrożenie, które uzasadniało użycie tej specjalistycznej amunicji.
Czołgi wysłano do akcji wraz z rozpoczęciem fazy naziemnej (Operacja Pustynna szabla).
Pomimo niemal mitycznego poziomu ochrony Challengerów zamierzoną taktyką działania dla tych pojazdów było trzymanie się jak najdalej od wroga. Dużą rolę w realizacji tych założeń odegrał zaawansowany układ optyczny TOGS, który pozwalał atakować cele z odległości do 3 km. Jeśli wróg zbliżył się na odległość mniejszą niż 1500 metrów od Challengera 1, rozkazem do wykonania był odwrót i ponowne starcie z wrogiem z bezpiecznej odległości. Na odległość 3000 metrów żadna broń Irakijczyków, nie mogła realnie zagrozić Challengerowi. W rzeczywistości walki rzadko toczyły się na tak dużych odległościach ze względu na pogodę i charakter konfliktu, ale mimo wszystko takie były rozkazy.
Czołg podstawowy Challenger z dodatkowym pancerzem, 1991
Szybkie postępy sił brytyjskich były możliwe również dzięki masowemu wykorzystaniu systemu GPS, którego Irakijczycy nie mieli. Możliwość rozeznania się geograficznego w sytuacji na polu bitwy jest jednym z kluczowych elementów sukcesu w każdym konflikcie, a system GPS sprawił, że Brytyjczycy nie gubili się na pustyni i zawsze zmierzali do celu.
Wyżej wymienione jednostki pancerne wzięły udział w części operacji „lewy sierpowy”, próbując zadać Irakijczykom poważny cios. To właśnie Challengery wzięły udział w jednej z największych bitew czołgowych wszech czasów – Bitwie o Norfolk – która rozpoczęła się zaledwie dwie godziny po innym (i bardziej znanym) starciu pancernym – Bitwie pod 73 Easting.
Kliknij obraz, aby otworzyć większą wersję
Podczas tego starcia jeden z czołgów podstawowych Challenger należący do Royal Scots Dragoon Guards dokonał neutralizacji wrogiego czołgu z odległości 5110 m, co było niewiarygodnym wyczynem. Druga pod względem odległości neutralizacja wrogiego czołgu również należy do Challengera i miała miejsce w tej samej bitwie. Warto zauważyć, że obie neutralizacje zostały dokonane przy użyciu standardowej amunicji przeciwpancernej, a nie pocisków Jericho. Brytyjczycy nie stracili tego dnia ani jednego Challengera, a sami zniszczyli lub zdobyli co najmniej 300 irackich czołgów i ponad tysiąc innych pojazdów i artylerii, przy stratach własnych wynoszących 15 ludzi i 43 rannych.
Kliknij obraz, aby otworzyć większą wersję
Dodana skórka oparta jest na czołgu podstawowym Challenger 1 należącym do Royal Scots Guards (a więc do 7. Brygady Pancernej). Będzie ona dostępna dla progresywnego czołgu podstawowego Challenger 1 na 7. poziomie.
Kliknij obraz, aby otworzyć większą wersję
Obejmuje ona odpowiednie malowanie i oznaczenia jednostki wraz z ulepszeniami wizualnymi z Operacji Pustynna burza, np. dodatkowe schowki na wieży i zewnętrzne zbiorniki paliwa. Zwróćcie uwagę, że jeden ze zbiorników paliwa jest niepomalowany – jest to zgodne z prawdą historyczną, gdyż nie wszystkie beczki po transporcie z Niemiec były ponownie malowane.
W schowkach umieszczono różne siatki maskujące, a model posiada wiele nowych, drobnych detali, które zapewniają jego realistyczny wygląd.
Kliknij obraz, aby otworzyć większą wersję
Mamy nadzieję, że spodoba Wam się ta skórka, jak również inne, które przygotowujemy, no i jak zawsze:
Do zobaczenia na polu bitwy!