W produkcji: Boxer CRV

Dowódcy!

W zeszłym tygodniu przedstawiliśmy Pumę, niemiecki pojazd premium 10. poziomu, która pojawi się w następnej Bitewnej Drodze. Wspomnieliśmy również, że Puma będzie środkową nagrodą (dostępną po osiągnięciu 31. poziomu z 50). A dzisiaj chcielibyśmy opowiedzieć Wam o pojeździe, który będzie dostępny jako pierwsza z nagród Bitewnej Drogi (za osiągnięcie poziomu 20) – Opancerzony wóz bojowy premium 9. poziomu Boxer CRV.

Platforma Boxer ma ciekawą historię sięgającą początków lat 90. XX wieku, kiedy Francja, Niemcy i Wielka Brytania zdecydowały się na uruchomienie wspólnego projektu modułowej platformy kołowej. W tamtych czasach modułowość była nowatorską koncepcją i pomimo braku funduszy na projekty wojskowe i cięć budżetowych spowodowanych zakończeniem Zimnej wojny, panowało powszechne przekonanie, że coś w tym jest.

Początkowo wszystko wskazywało na to, że koniec będzie taki sam jak zazwyczaj. Projekt został zapoczątkowany w 1993 r. przez Francję i Niemcy (Wielka Brytania dołączyła w 1996 r.), ale już w 1999 r. Francja się wyłamała i zajęła się własnym projektem (co zaowocowało powstaniem VBCI). Zwyczajowo był to moment kiedy Niemcy i Brytyjczycy zaczynają się kłócić, porzucają projekt wydawszy na niego wiele miliardów i kupują amerykański odpowiednik.

Ale nie tym razem, bo w tym przypadku naprawdę było o co walczyć. Po pierwsze, projektem kompetentnie zarządzali Niemcy, a konkretnie firma ARTEC. Istniał nadzór ze strony UE, ale to ARTEC sprawował nad nim ostateczną kontrolę. Kontrola zarówno przez KMW, jak i Rheinmetall daje wiele korzyści, w tym ogromne możliwości lobbowania.

W 2001 roku do projektu dołączyła Holandia, a rok później przygotowano pierwsze dwa demonstratory. W tym czasie projekt występował pod wieloma różnymi nazwami dla każdego kraju:

• GTK w Niemczech (Gepanzertes Transport-Kraftfahrzeug)
• PSW w Holandii (Pantserwielvoertuig)
• MRAV w Wielkiej Brytanii (Multi-Role Armoured Vehicle)

Nazwa Boxer pojawiła się w okolicach 2002 roku. Skąd dokładnie się wzięła, nie jest do końca jasne, ale została przyjęta i obecnie jest używana niemal wszędzie. Pierwotny zakładano zamówienie po 200 pojazdów dla każdego z państw uczestniczących. Ale Wielka Brytania wycofała się z programu w 2003 r. (15 lat później powróci do programu, ale o tym jeszcze powiemy). Holandia zamówiła w 2006 r. 200 pojazdów w celu zastąpienia starych wariantów M113, takich jak YPR-765, z kolei Niemcy zamówiły w 2006 r. 272 pojazdy w celu wymiany starych opancerzonych pojazdów M113 i Fuchs (nie Marder). Rozpoczęcie produkcji zaplanowano na 2004 r., ale opóźniono do 2009 r. (pięć lat pomiędzy wykorzystano na dodatkowe rygorystyczne testy).

Jeśli chodzi o technologię, Boxer należy do najnowocześniejszych nawet dzisiaj, trzy dekady po rozpoczęciu projektu. Platforma składa się z dwóch elementów:

• Moduł napędowy (uniwersalny dla wszystkich konfiguracji)
• Moduł misji (inny dla każdej konfiguracji)

Moduł misji można błyskawicznie wymienić przy pomocy dźwigu. Czy jest to rzeczywiście przydatna funkcja, to inna sprawa, ale potencjalnie pozwala użytkownikom na bardzo szybkie otrzymanie specjalistycznych wariantów (gdy zajdzie potrzeba) lub szybką modernizację transporterów opancerzonych do BWP (pod warunkiem, że dostępne będą odpowiednie moduły).

Obydwa moduły zapewniają mniej więcej taką samą ochronę (plus możliwość zamontowania dodatkowego pancerza kompozytowego na podstawowym stalowym kadłubie). Podstawowy pancerz ma standard STANAG 4569, poziomu 4., co oznacza, że pojazd jest w stanie wytrzymać ostrzał pociskami z ciężkiego karabinu maszynowego kal. 14,5 mm pod dowolnym kątem. Dodatkowy zestaw opancerzenia (AMAP-B) podnosi przednią ochronę do poziomu 6., dzięki czemu pojazd jest z przodu odporny na pociski z działka automatycznego kal. 30 mm. Dodatkowe środki obronne obejmują różnorodne systemy, o których powiemy później.

Wersja BWP waży około 38 ton, ma trzyosobową załogę i jest uzbrojona w wieżyczkę nieco podobną (ale nie identyczną) do BWP Puma, wyposażoną w działko automatyczne kal. 30 mm i wyrzutnię rakiet. Pojazd jest napędzany 8-cylindrowym silnikiem wysokoprężnym MTU 8V 199 TE21 o pojemności 15,9 litra i mocy około 816 KM, pozwalającym na rozwinięcie prędkości do 103 km/h (średnia prędkość w terenie to 40-45 km/h).

Istnieje kilka podtypów platformy, od najstarszej A0 do najnowszej A3. Reprezentują one zasadniczo oddzielne serie produkcyjne, które mają stosunkowo niewielkie różnice, w tym dodatkowe zabezpieczenia. Większość wyprodukowanych Boxerów to warianty A1 i A2. Podsumowując, Boxer to bardzo solidna platforma, która odniosła duży sukces rynkowy (szczególnie w porównaniu z Pumą).

Powstały trzy zakłady produkujące Boxera – dwa w Niemczech i jeden w Holandii. Dotychczas wyprodukowano lub zaplanowano produkcję łącznie ponad 1600 pojazdów, w tym:

• 531 dla Niemiec
• 200 dla Holandii
• 600 lub więcej dla Wielkiej Brytanii
• 211 dla Australii
• 91 dla Litwy

Umowy są w trakcie realizacji, ale najciekawszy dla nas jest kontrakt australijski, gdyż nasza wersja Boxera bazuje na wersji australijskiej.

Australijski Boxer wygrał kontrakt w ramach programu LAND 400 faza 2, którego celem było zastąpienie starzejących się pojazdów ASLAV (wariant MOWAG Piranha III dla Australii), któreznajdują się na służbie od początku lat 90. XX wieku. Program LAND 400 jest realizowany od połowy 2000 r. – pierwsze Zapytanie o informacje wydano w 2006 r., a kolejne, bardziej szczegółowe, pojawiło się w 2009 r. Na program składało się kilka etapów:

• Etap 1. obejmował wstępną ocenę rynku w latach 2006–2009
• Etap 2. polegał na zakupie zamiennika ASLAV
• Etapem 3. był nowy program BWP (niedawno wygrany przez koreański AS21 Redback)

Etap 2. rozpoczął się w grudniu 2015 r. Do lata 2016 roku wybrano dwóch kandydatów, którzy mieli największe szanse na sukces – Rheinmetall ze swoim Boxerem i BAE z wersją Patrii AMV o nazwie AMV 35. Dalszą ewaluację przeprowadzono w latach 2017–2018. Zwycięzca – Rheinmetall – został ogłoszony w marcu 2018 roku. Jednocześnie kontrakt został zredukowany z pierwotnych 225 do 211 pojazdów i podpisany w sierpniu tego samego roku (na 211 pojazdów i 12 zapasowych modułów bojowych). Pierwszych 25 pojazdów zostanie wyprodukowanych w Niemczech, reszta w Australii. Umowa obejmuje:

• 133 pojazdy CRV (wsparcie ogniowe i zwiadowcze Boxery)
• 13 pojazdów wielozadaniowych
• 15 wozów dowodzenia
• 29 pojazdów JFS (czyli w zasadzie lekko uzbrojeni zwiadowcy)
• 10 pojazdów ratowniczych
• 11 pojazdów naprawczych

Pojazdy mają być wyprodukowane do 2026 roku (pierwsze zostały dostarczone już w 2019 roku).

Wariant CRV przeznaczony jest do misji zwiadowczych i bojowych, dlatego jest uzbrojony po zęby w wieżę Rheinmetall Lance z działkiem automatycznym Mk.30/2 kal. 30 mm i wyrzutnią PPK Spike (w późniejszych wersjach). Pierwotna wersja z 2016 roku nie posiadała dodatkowego zabezpieczenia (miała tylko opcję pancerza kompozytowego) ani wyrzutni rakiet.

Działo może się obniżyć do -10 stopni i wznieść się do +45 stopni oraz wystrzelić 200 pocisków na minutę (w tym programowalnych), aczkolwiek szybkostrzelność jest zmienna i może osiągnąć nawet 600 pocisków na minutę. Wieża posiada również system zarządzania polem bitwy C4ISR firmy Northrop Grumman. Dodatkowe, opcjonalne środki obronne CRV obejmują „miękkie” SOA ROSY i „twardy” SOA StrikeShield.

W Armored Warfare Boxer będzie opancerzonym wozem bojowym premium 9. poziomu.

Jak wspomnieliśmy powyżej, pojazd będzie nagrodą za osiągnięcie 20. poziomu Bitewnej drogi Wygnanie. Koncepcyjnie przypomina on Pumę – solidny transporter piechoty i pojazd wsparcia ogniowego z kilkoma ciekawymi funkcjami i dobrą ochroną.

To, co sprawia, że jest to pojazd poziomu 9., a nie 10., to fakt, że Puma jest nieco bardziej zaawansowana technologicznie niż Boxer, jest lepiej chroniona i generalnie jest cięższym pojazdem gąsienicowym. Z drugiej strony Boxer będzie oferował większą siłę ognia niż Puma, co sprawi, że będzie lepiej się nadawał do PvP.

Ale po kolei. Zacznijmy od pancerza. Oprócz zwykłej przedniej ochrony przed pociskami dział automatycznych, Boxer CRV będzie wyposażony w dwa dodatkowe systemy:

• „Miękkie” SOA ROSY
• System ochrony StrikeShield

Celowo nie mówimy nic o SOA StrikeShield, ponieważ tak naprawdę nie jest to SOA w grze. Z punktu widzenia gry StrikeShield bardziej przypomina ERA niż cokolwiek innego. Powodem tego jest to, że w przeciwieństwie do typowego SOA (takiego jak Trophy), który składa się z szeregu czujników i obrotowej wyrzutni, która strzela pociskiem w nadlatujący pocisk, StrikeShield (podobnie do jego poprzednika AMAP ADS – to jest w zasadzie ten sam system) składa się ze statycznych segmentów, każdy z własnym zestawem czujników. Ponadto pełnią one funkcję dodatkowego pancerza, ponieważ każdy z nich jest wyposażony w stalową płytę. Zewnętrzna warstwa jest w stanie wytrzymać pociski AP kal. 7,62 mm, podczas gdy warstwa wewnętrzna (za zestawem czujników i ładunkami) sama wytrzymuje pociski kal. 14,5 mm.

Projektując ten system w Armored Warfare, musieliśmy przyjrzeć się pewnym aspektom działania SOA w grze. Z jednej strony mamy w grze kilka podobnych systemów statycznych. Z drugiej strony nie działają one zbyt dobrze i są nierealistycznie. Do głowy przychodzą dwa rozwiązania:

• Pojedynczy kompleksowy system, który detonuje każdy moduł w zależności od kierunku, z którego nadlatuje pocisk
• Lub każdy element powinien być oddzielnym SOA działającym w wąskim zakresie

Pierwsze rozwiązanie jest niezwykle trudne do wdrożenia, gdyż wymagałoby całkowitej przebudowy SOA. Jak na tak unikalny system, którego nie można zastosować nigdzie indziej (przynajmniej na razie), jest to wymaga to ogromnej ilości zasobów, co spowolniłoby inne rzeczy. Nie jest to tego warte.

Drugie rozwiązanie jest bardziej interesujące i logiczne, ale ma dwa podstawowe problemy. Po pierwsze, jest to niezamierzone zachowanie. Moduły rozmieszczone są w taki sposób, że jeśli strzelisz w przód pojazdu, moduł czołowy „złapie” rakietę i ją wysadzi. Ale jeśli strzelisz obok niego, spowodujesz eksplozję modułów bocznych. Ciężko to opisać, ale wygląda to niesamowicie. Drugą – i być może ważniejszą – kwestią jest to, że aby to zadziałało, trzeba mieć osobny moduł SOA dla każdego segmentu, co naprawdę psuje interfejs użytkownika. Ponownie nie ma dobrego rozwiązania dla tego problemu.

Ostatecznie zdecydowaliśmy się zaimplementować moduły bojowe StrikeShield jako ERA z wieloma ładunkami (oprócz dodatkowego pancerza, który zapewniają). Wciąż pracujemy nad mechaniką, więc nie mamy w tej chwili nic więcej do powiedzenia – ale boczny pancerz pojazdu będzie trwały, a Boxer będzie także wyposażony w skuteczny „miękki” SOA.

Czas opisać siłę ognia. Po raz kolejny będziemy mieli do czynienia z kombinacją działka automatycznego kal. 30 mm i wyrzutni Spike z dwiema wyrzutniami. Działko automatyczne jest podobne do tego używanego przez Lynxa Skyrangera i również wykorzystuje podobną amunicję (APFSDS i PELE). Działko automatyczne będzie miało ograniczony magazynek i mechanikę przegrzania, a także dość dużą szybkostrzelność. Ponadto wyrzutnia rakiet (standardowo tandemowe rakiety HEAT) będzie miała możliwość wystrzelenia dwóch rakiet na raz (można ją będzie odblokować w miarę postępów w Bitewnej drodze).

Jeśli chodzi o mobilność, pojazd będzie dość powolny. Z drugiej strony, ułatwi to nad nim kontrolę. Boxer będzie także przewoził piechotę zmechanizowaną – prawdopodobnie oddziały większe niż zazwyczaj (6 żołnierzy przeciwpancernych, 3 załogi z moździerzami lub 2 snajperów).

I to w zasadzie tyle. Boxer będzie bardziej kołowym czołgiem niż jednostką zwiadowczą, z dużą siłą ognia. Mamy nadzieję, że wam się spodoba i nie możemy się doczekać, aby opowiedzieć wam więcej o ostatnim pojeździe Drogi bitewnej.

Do zobaczenia na polu bitwy!