Historia rozwoju opancerzenia jest długa i skomplikowana, a szerszej publiczności znane są jedynie masowo produkowane maszyny, takie jak kultowy Abrams lub T-72. Te popularne i rozpowszechnione konstrukcje to jednak tylko czubek góry lodowej. Droga do każdego udanego pojazdu jest ciernista i prowadzi przez dziesiątki nieudanych prototypów lub miernych konstrukcji, wyprodukowanych w małej liczbie i szybko odchodzących w zapomnienie. Do takich maszyn należy LAV-300.
Powstała ona w ramach prywatnej inicjatywy Cadillac Gage Textron w latach 70. XX wieku. Wówczas zakłady Cadillac Gage oferowały już w sprzedaży inny lekko opancerzony pojazd bojowy – czterokołowy LAV-150. Platforma V-150, której wyprodukowano około 3000 egzemplarzy, odniosła wprawdzie relatywny sukces, ale była bardzo lekka, zaś cztery koła wpływały niekorzystnie na jakość jazdy po bezdrożach. W niektórych sytuacjach konieczne było wdrożenie cięższej platformy i z związku z tym zapotrzebowaniem opracowano sześciokołowy pojazd, przeznaczony wyłącznie na eksport.
Pierwszy prototyp platformy V-300 zbudowano w 1979 roku. Podobnie jak platforma V-150, nowa konstrukcja miała mieć szerokie zastosowanie, w tym miała służyć jako:
- Lekki opancerzony wóz bojowy z wieżą uzbrojoną w karabin maszynowy kal. 12,7 mm lub 7,62 mm.
- Lekki opancerzony wóz bojowy z jedno- lub dwuosobową wieżą, uzbrojoną w działko automatyczne kal. 20 mm
- Lekki opancerzony wóz bojowy z dwuosobową wieżą, uzbrojoną w działko automatyczne kal. 25 mm
- Wóz wsparcia ogniowego z działem kal. 76 mm lub 90 mm
- Ciężki wóz wsparcia ogniowego z armatą kal. 105 mm w trzyosobowej wieży (wyprodukowano tylko prototyp)
- Niszczyciel czołgów, wyposażony w wyrzutnię ppk TOW
- Samobieżny moździerz (kal. 81 mm lub 120 mm)
- Wóz dowodzenia
- Lekki opancerzony pojazd naprawczy
- Opancerzona sanitarka
W zależności od życzeń potencjalnych nabywców w rachubę wchodziły też inne modyfikacje. Do plusów platformy należał jej rzekomy amfibijny charakter – w rzeczywistości była ona w stanie przemierzać jedynie bardzo spokojne zbiorniki wodne, a pływała tylko z maksymalną prędkością wynoszącą około 5 km/h. Inną zaletą platformy było jej przystosowanie do transportu powietrznego standardowym samolotem towarowym C-130 Hercules i nawet na podwieszeniu przez transportowy śmigłowiec jak CH-47 Chinook.
Platforma ważyła około 15 ton (dokładna masa zależała od konfiguracji; konfiguracja opancerzonego wozu bojowego kal. 90 mm ważyła 14,96 tony) i była zasilana 8,3-litrowym, wielopaliwowym silnikiem 6CTA o mocy 275 KM z sześciobiegową, automatyczną skrzynią biegów MT-643 produkcji Allison Transmission. Na drodze pojazd rozwijał maksymalną prędkość wynoszącą 100 km/h, a przyspieszał z 0 do 32 km/h w ciągu ok. 10 sekund. Silnik znajdował się z przodu pojazdu po prawej stronie; kierowca siedział po lewej. Możliwa była wymiana silnika na inny (na przykład diesel Cummins VT-504 V8), jeśli klient sobie tego życzył.
Maksymalny zasięg szacowano na jakieś 700 kilometrów, co było możliwe dzięki pojemności zbiornika paliwa wynoszącego 302 litry. Załoga liczyła 2 lub trzech osoby (w zależności od konfiguracji) i była przystosowana do przewozu 9 żołnierzy, którzy wchodzili do pojazdu dwuskrzydłowymi drzwiami na tyle wozu.
Liczba ta mogła być obniżona w wyspecjalizowanych wariantach lub zredukowana do zera celem przewozu wyspecjalizowanego sprzętu. Ochrona była bardzo bazowa – wykonany z patentowanej stali Cadaloy kadłub chronił załogę i żołnierzy jedynie przed ostrzałem z broni ręcznej (pociskami kal. 7,62 mm), odłamkami pocisków artyleryjskich i ostrzałem z lekkich karabinów maszynowych.
Wariant w Armored Warfare to lekki wóz wsparcia ogniowego, uzbrojony w działko Cockerill Mk.III L/36 kal. 90 mm, wykorzystywane też przez LAV-150 90. Ładowaną ręcznie armatę zamontowano w dwuosobowej wieży (dowódca i działonowy). Pojazd przewoził 36 pocisków. Działko było jak na swój kaliber dość mocne i dzięki sporemu wachlarzowi pocisków (w tym APFSDS, HE i HEP) radziło sobie ze starszymi modelami radzieckich czołgów, co prawdopodobnie najbardziej przyciągało potencjalnych nabywców.
Inne komponenty wozu (takie jak wyrzutnia granatów dymnych, noktowizor kierowcy/działonowego i sprzęt optyczny) miały charakter opcjonalny i konfigurowano je w zależności od kupującego. Do standardowego wyposażenia należały:
- 19-litrowy kanister na wodę
- 19-litrowy kanister na olej napędowy
- System tłumienia pożaru
- Zestaw narzędzi Pioneer
- Apteczka pierwszej pomocy, zestaw naprawczy
- Sprężarka powietrza napędzana silnikiem
Wszystkie pojazdy wyposażono w montowany na przodzie dźwig o największym udźwigu wynoszącym 9000 kg z 46 metrami kabla i zbloczem otwieranym.
Po publicznej demonstracji pojazdu początkowo zakupem były zainteresowane USA, ale z przyczyn prawdopodobnie politycznych transakcja nie doszła do skutku. Niewielka liczba V-300 trafiła najwyraźniej na służbę do Gwardii Narodowej, ale większość pojazdów przeznaczono na eksport.
Szczegóły dotyczące produkcji LAV-300 są niejasne i różne w zależności od źródła. Produkcja miała podobno miejsce od 1982 do 1991 roku w Nowym Orleanie (Luizjana), ogółem w Stanach Zjednoczonych zostało tylko kilka pojazdów. Reszta trafiła na eksport.
- Pierwszym nabywcą była w 1982 roku Panama, która kupiła 24 wozy (w tym wariant opancerzonego wozu bojowego z Cockerill kal. 90 mm, transporter opancerzony i opancerzony pojazd naprawczy), które dostarczono pod koniec 1983 roku
- Drugim kupcem był w 1984 roku Kuwejt, który nabył 62 pojazdy w różnych konfiguracjach (niektóre z nich były opancerzonymi wozami bojowymi z kal. 90 mm). Większość z nich uległa zniszczeniu w czasie inwazji irackiej w 1990 roku, kilka zostało przechwyconych w stanie nienaruszonym i użytych później przez Irak
- W latach 1993-1994 Filipinom sprzedano 24 pojazdy, które przysłużyły się filipińskiej piechocie morskiej w walce z terrorystami z Islamskiego Frontu Wyzwolenia Moro i nadal są na służbie
- kilka trafiło rzekomo do Wenezueli
Łączna liczba pojazdów opiewa na niespełna 200. Produkcja została wstrzymana w 1994 roku. Marketing LAV-300 zakończył się około 2000 roku.
W Armored Warfare LAV-300 90 mm to wóz wparcia ogniowego 4 poziomu w gałęzi niszczycieli czołgów. Nie jest tak zwrotny jak jego czterokołowy poprzednik, ale mimo tego jest szybki i zwinny.
