W tym artykule przyjrzymy się z T-80 - jednemu z najbardziej rozpoznawalnych czołgów radzieckich, symbolowi ostatniego okresu zimnej wojny i potęgi przemysłowej ZSRR.

Pod koniec lat 40-tych, silniki turbinowe zyskały popularność w lotnictwie. Tak więc nie było zaskoczeniem gdy postanowiono zainstalować turbinę w pojeździe lądowym. Prace nad czołgiem wyposażonym w turbinę gazową ruszyły w fabryce Kirowa na przełomie 1948/49 roku. Jednak pierwszy pojazd nie spełniał szeregu wymagań wojska (problemem było zwłaszcza zapotrzebowanie na paliwo oraz słaby stosunek mocy do masy), projekt postanowiono zamknąć.

W latach pięćdziesiątych turbinami gazowymi interesowały się wszystkie mocarstwa ze wschodu i zachodu. W tym okresie powstawało wiele projektów cywilnych które zakładały użycie turbin gazowych: Lokomotywy, ciężarówki a nawet samochody osobowe. Przemysł wojskowy był daleko w tyle za przemysłem cywilnym. W 1955 roku zakłady Kirowa rozpoczęły prace nad dwoma czołgami ciężkimi o wadze 52-55 tony. Pierwszy z nich to Obiekt 277 z silnikiem Diesla, drugi to Obiekt 278 wyposażony w turbinę gazową. Prace jednak zostały wstrzymane w 1960 roku, ponieważ postanowiono skoncentrować się na czołgach podstawowych. Dodatkowym argumentem były dalsze problemy z silnikiem turbinowym, projektanci nie byli w stanie pozbyć się problemów technicznych wliczając w to słabej wydajności oraz problemów z filtrowaniem powietrza. Z tego właśnie powodu masowa produkcja T-64T wyposażonego w turbinę gazową nigdy nie ruszyła, pomimo tego że całość była gotowa.

Pracę na Amerykańsko-Niemieckim czołgiem nowej generacji MBT-70 rozpoczęto w 1965 roku. Pojazd ten miał posiadać większą mobilności, siłę ogania oraz zapewniać większą ochronę załodze. W odpowiedzi ZSRR w roku 1968 roku wystartował projekt który zakładał skonstruowanie ulepszonego T-64 wyposażonego w turbinę gazową.

Pierwszy prototyp był gotowy w 1969 roku, oznaczono go Obiekt 219sp1, był to standardowy T-64 wyposażony w silnik D-1000T. Testy wykazały jednak że przez zwiększoną wagę ucierpiała mobilność, ponadto zawieszenie wymagało poprawek. W 1971 roku powstał Obiekt 219sp2. Ta wersja otrzymała wzmocnione zawieszenie, drążki skrętne, ulepszone gąsienice oraz koła nośne z podwójną warstwą gumy. Testy trwały pięć lat, w tym czasie wyprodukowano 127 czołgów. Produkcja masowa ruszyła w 1976 roku.

T-80 to pierwszy na świecie produkowany masowo czołg podstawowy z napędem turbinowym. Został zaprojektowany tak aby jak najlepiej radzić sobie z obroną nieprzyjaciela na szczególnie trudnych odcinkach, wszystko to dzięki dużej sile ognia oraz doskonałej mobilności. Ponadto pojazd jest dość niski, dzięki temu trudniej go wykryć. Dźwięk turbiny jest słyszalny tylko z tyłu pojazdu, dzięki temu nadaje się stosunkowo dobrze do zwiadu.

T-80 w podstawowej wersji jest napędzany 1000 konnym silnikiem D-1000T. Jego pancerz jest podobny do T-64A: Spawany pancerz, odlewana wieża. Przednia górna płyta pancerza oraz przód wieży są wykonane z pancerza kompozytowa. Uzbrojenie to armato-wyrzutnia 2A46-1 z automatycznym ładowaniem (konstrukcja automatu również została zapożyczona z T-64, dlatego różni się od tej z T-72 i T-90)

Pierwsza głębsza modernizacja oznaczona T-80B pojawiła się w 1978 roku, na podstawie tej wersji powstało wiele różnych podwersji. Warto wspomnieć o następujących wersjach: T-80BV oraz T-80U (1985), pojazdy te stały się podstawowymi czołgami Sowieckimi schyłku zimnej wojny, a następnie Rosji, T-80UD (1987) produkowany w Charkowie to podstawowy pojazd używany przez armię Ukrainy. Łącznie wyprodukowano ponad dziesięć tysięcy czołgów T-80 które służą w armiach kilku krajów.

Pomimo faktu że T-80 to jeden z najliczniejszych budowanych pojazdów po II wojnie światowej, nie walczył on w zbyt wielu konfliktach. Chrzest bojowy tych pojazdów odbył się podczas pierwszej wojny w Czeczenii, ponoć brał udział również w konflikcie w Jemenie (2015 rok). Jednym z bardziej znanych epizodów z użyciem tych czołgów jest ostrzelanie budynku parlamentu Federacji Rosyjskiej w 1993 roku.

Silnik turbinowy okazał się znacząco lepszy niż diesel, był bardziej odporny na warunki pogodowe, zalanie silnika nie powodowało wyłączenia. Dodatkowo pojazd mógł się pochwalić dobrymi statystykami jeżeli chodzi o mobilność (70km/h na drodze, 60km/h w terenie. Dane dotyczą T-80U), celność w ruchu również była zadowalająca. Jednak pomimo tego nawet najnowsze turbiny gazowe potrzebują dużo paliwa, dlatego pojazdy z tymi silnikami są zastępowane przez Diesle.

Armia Rosyjska obecnie pozbywa się tych czołgów. Pewna ilość która musi zostać w służbie jest stopniowo modernizowana oraz serwisowana. Jednak pojazdy te niebawem zostaną najprawdopodobniej zastąpione przez nowocześniejsze konstrukcje.

W Armored Warfare T-80 znajduje się na 7 poziomie gałązki czołgów podstawowych. Wersja która obecnie znajduje się w grze to podstawowy T-80 (bez oznaczeń mówiacych o konkretnej nowszej wersji). Pojazd nie posiada pancerza reaktywnego, jest również gorzej opancerzonych niż jego odpowiednicy z poziomu. Jednak górna płyta kadłuba zapewnia odpowiednią ochronę przeciwko pociskom kumulacyjnym. Pancerz wieży również jest dość wytrzymały, dzięki temu doświadczony gracz jest w stanie pokonać każdego wroga.

Armata 2A46 ma stosunkowo niską szybkostrzelność, ale obrażenia na strzał są dość wysokie. W przyszłości gracze będą mogli odblokować lepsze pociski (w tym PPK) oraz armatę 2A46-2 i 2A46-M1

Wreszcie, dzięki znakomitemu silnikowi turbinowemu pojazd jest bardzo mobilny. Jego prędkość może odbiegać od rywali, jednak przyspieszenie oraz zwinność są daleko poza zasięgiem jego wrogów. Biorąc pod uwagę wszystkie minusy i plusy, pojazd ten nadaje się idealnie dla graczy którzy lubią atakować w pierwszej linii, bądź wykorzystywać taktykę "hit and run" w której mobilność i zwinność gra kluczową rolę.