Na warsztacie: NM142

NM142 to, mówiąc krótko i na temat, dość standardowy norweski M113, zmodernizowany z pomocą wieży, uzbrojonej w wyrzutnię pocisków rakietowych TOW rodzimej produkcji. Owocem tejże kombinacji był jak na owe czasy skuteczny niszczyciel czołgów.

Dotknięta okupacją niemiecką Norwegia zaraz po wojnie zaczęła się rozglądać za sojusznikami i należała do założycielskich państw NATO. Podobnie jak armie reszty państw natowskich (w tym RFN) armia norweska miała charakter defensywny. Bazowała na koncepcji zatrzymania lub co najmniej opóźnienia nacierającej północnej flanki potencjalnego radzieckiego ataku do chwili przybycia posiłków pozostałych członków NATO. W tym właśnie celu Norweskie Siły Zbrojne przyjęły na wyposażenie zachodnie pojazdy. Do pierwszych zaadaptowanych maszyn zaliczał się amerykański transporter opancerzony M113. Miał on w dużym stopniu zwiększyć ochronę cennych rezerw ludzkich.

Pierwsze 100 transporterów opancerzonych Norwegia otrzymała za darmo już w 1964 roku w ramach pomocy wojskowej dla krajów NATO. Kolejne 187 pojazdów tego typu zakupiono w latach 1976-1992, zaś po zakończeniu zimnej wojny po 1992 roku nabyto 126 kadłubów (pierwotnie należących do M901 TOW i przystosowanych do standardu transporterów opancerzonych). Łącznie zakupiono bądź otrzymano około 413 egzemplarzy M113, aczkolwiek liczba pojazdów operacyjnych sukcesywnie spadała. W okolicach 2015 roku na służbie znajdowało się tylko 288 transporterów opancerzonych tego typu.

Wraz z upływem lat bazowy M113 poddawano modernizacji następującymi dwoma sposobami:

• Warianty transportera opancerzonego wzbogaciły się w kilka ulepszeń
• Niektóre z pojazdów przystosowano do różnych przeznaczeń (pojazdy specjalne)

Do modernizacji transportera opancerzonego należały:

• M113F1 z dodatkową wykładziną przeciwodłamkową
• M113F2 z dodatkową wykładziną przeciwodłamkową i ochroną przeciwminową
• M113F3 z obydwoma ulepszeniami, dodatkowym opancerzeniem i ulepszonym silnikiem
• M113F4 czyli najnowsza modernizacja z 2017 roku ze zwiększoną mobilnością i ochroną balistyczną pojazdu

Co ciekawe, ulepszenia serii F zastosowano również w pojazdach specjalnych, do których zaliczały się:

• NM135 czyli zmodernizowany M113 z działkiem automatycznym Rheinmetall 20 mm
• Wozy obrony przeciwlotniczej NM195
• Opancerzony wóz zabezpieczenia medycznego NM196
• Wóz pomocy technicznej NM197
• Opancerzona sanitarka NM200
• Opancerzony wóz obserwacji artylerii NM201
• Wóz dowodzenia NM202
• Moździerz samobieżny NM204

I jeszcze kilka innych maszyn, w tym niszczyciel czołgów NM142. Pojazdy te często miały własne modernizacja i podwarianty, dzięki czemu w norweskiej armii służyło ponad 30 operacyjnych wariantów M113.

Norweski NM142 jest bardzo zbliżony do amerykańskiego M901. Rozchodzi się o standardowy kadłub M113, wyposażony w wieżę ALT firmy Kværner Eureka, uzbrojoną w dwuprowadnicową wyrzutnię rakietową Hughes BGM-71D TOW-2.

Pojazd waży 10,93 tony i ma czteroosobową załogę – stanowiska trzech żołnierzy (dowódcy, kierowcy i ładowniczego) znajdują się w kadłubie, zaś jednego (działonowego) w wieży. Poziom ochrony balistycznej pojazdu pokrywa się ze standardowym M113, zaś wykonany z walcowanego aluminium 5083/5086 H32 pancerz kadłuba wykazuje następujące wartości:

• Góra przedniego pancerza: 38 mm pod kątem 45 stopni
• Dół przedniego pancerza: 38 mm pod kątem 30 stopni
• Górne części boków: 44 mm
• Dolne części boków: 32 mm
• Tył: 44 mm pod kątem 9 stopni
• Wyrzutnia: 44 mm pod kątem 8 stopni
• Góra: 38 mm pod kątem 8 stopni
• Spód: 32 mm pod kątem 90 stopni

Zgodnie z niektórymi źródłami poziom ochrony wieży jest taki sam co kadłuba. Innymi słowy, pojazd jest odporny jedynie na ostrzał prowadzony z broni ręcznej, co jest wystarczające, jako że maszyna i tak ma się trzymać z daleka od wrogów. Kilka pojazdów zmodernizowano w ramach programu F1 wykładziny przeciwodłamkowej (noszą one oznaczenie NM142F1).

NM142 jest zasilany standardowym silnikiem wysokoprężnym M113 - Detroit Diesel 6V53 V6, produkującym 212 KM. Pojazd rozwija prędkość do maksymalnie 64 km/h i przyspiesza od 0 do 48 km/h w ciągu 20 sekund. Oprócz tego pomimo zwiększonej masy ma te same zdolności amfibijne co M113, a dzięki korzystnemu naciskowi kół na nawierzchnię, wynoszącemu 0,52 kg/cm2 również prawie identyczne zdolności jazdy po bezdrożach.

Główne uzbrojenie elektrycznie obracanej wieży stanowi dwuprowadnicowa wyrzutnia rakietowa TOW-2, strzelająca kilkoma rodzajami pocisków rakietowych, w tym:

• BGM-71C ITOW ze standardową głowicą kumulacyjną, przebijającym 630 mm opancerzenia
• BGM-71D TOW-2 ze standardową głowicą kumulacyjną, przebijającym 900 mm opancerzenia
• BGM-71E TOW-2A z tandemową głowicą HEAT, przebijającym 900 mm opancerzenia po pokonaniu ERA
• BGM-71F TOW-2B - atakujący cel z góry pocisk rakietowy z głowicą kumulacyjną

Wszystkie wyżej wymienione pociski rakietowe lecą z prędkością, wynoszącą 278 m/s, i mają maksymalny zasięg, wynoszący około 4 km. 8 przewożonych i ładowanych do wyrzutni przez ładowniczego pocisków składuje się w kadłubie pojazdu. Wyrzutnię wyposażono w standardowy system optyczny AN/TAS-4A. Niektóre źródła podają, że w kilku przypadkach ulepszono AN/TAS-4D.

Pojazd opracowano pod koniec lat 80. zeszłego wieku, łącznie zbudowano 97 egzemplarzy. Z założenia NM142 miał operować w grupach składających się z czterech pojazdów (pluton), przy czym przewidywano łączenie trzech plutonów i tworzenia tą drogą szwadronu przeciwpancernego. Pojazdy miały zachować bezpieczną odległość (tzn. trzymać się jak najdalej od wroga), strzelać do wroga pociskami rakietowymi, a następnie cofać się celem przeładowania. Ogółem była to sensowna koncepcja.

Po zakończeniu zimnej wojny i w obliczu malejącego zagrożenia ze strony radzieckiej zapotrzebowanie na tego rodzaju pojazdy stopniowo zmniejszało się. Większy nacisk na misje pokojowe i wojna z terroryzmem sprawiły, że pojazdy krok po kroku wycofywano. Pojazd znajdował się na wyposażeniu jednostek Kampeskadronen i wchodził w skład pierwszego norweskiego kontyngentu KFOR w 1999 roku. W 2005 roku obniżono liczbę aktywnych pojazdów tego typu do około 12, a do końca dziesięciolecia maszyny te wycofano kompletnie ze służby. Warto wiedzieć, że wieżę wykorzystali Kanadyjczycy do produkcji swojego wariantu M113 TOW, który praktycznie rzecz biorąc niczym się nie różni od NM142.

W Armored Warfare NM142 będzie niszczycielem czołgów 7 poziomu. W kwestii rozgrywki będzie opancerzonym transporterem z bardzo specjalnym zagrożeniem w postaci atakujących z góry pocisków rakietowych. Pociski te, kierowane przez graczy, będą wzlatywać nad cel i przebijać cienkie opancerzenie dachu zamiast dobrze opancerzonych innych partii pojazdu. Zdolność ta sprawi, że pojazd będzie śmiertelnie niebezpieczny dla czołgów podstawowych w pozycji chowania kadłuba, choć skuteczne strzelanie pociskami rakietowymi wymaga z drugiej strony sporo umiejętności.

Mamy nadzieję, że się Wam spodoba! Do zobaczenia na polu bitwy!